فارسی ایرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''پارسیفارسی ایران''' یکی از گونه‌های زبان پارسیفارسی است.

پارسیفارسی ایران که مهمترین نماد آن [[لهجه تهرانی]] است{{مدرک|تاریخ=۸ فوریهٔ ۲۰۱۷}} به عنوان گفتار معیار در ایران استفاده می‌شود. از این گونه زبانی به عنوان گویشی بینابینی در برنامه‌های تلویزیونی در شبکه‌های سراسری و محلی استفاده می‌شود.

پارسیفارسی ایران نسبت به پارسیفارسی افغانستان میزان بیشتری وام‌واژه فرانسوی دارد. با این حال واژه‌های فرانسوی‌ای مانند «فاکولته» هستند که پس از وارد شدن به پارسی،فارسی، در پارسیفارسی افغانستان باقی‌مانده‌اند اما در پارسیفارسی ایران عمدتاً فراموش شده و جای خود را به معادل اصیل‌تر، در این مورد «دانشکده» داده‌اند. برخی فقط در پارسیفارسی افغانستان وجود دارند مانند «لیسه»، «شارژ دافیر» به ترتیب به معنی «دبیرستان» و «کاردار» در پارسیفارسی ایران. برخی نیز مانند «گالری» در پارسیفارسی ایران هم، هنوز کاربرد بیشتری نسبت به معادل خود، «نگارخانه» دارند.

به علت زندگی آذری‌ها و پارسی‌هایفارسی‌های ایران در کنار هم و به خصوص در سده‌های اخیر این دو زبان تأثیرات زیادی بر روی هم گذاشته‌اند. واژگان فراوانی در پارسیفارسی ایران با ریشه ترکی آذری هست که در سده های اخیر به این گونه از پارسیفارسی وارد شده‌اند و در پارسیفارسی افغانستان کاربردی ندارند یا کاربرد کمی دارند: [[داداش]]،[[آبجی]]، [[یواش]].

پارسیفارسی ایران دارای برخی ویژگی‌های جدید در دستور زبان است. یکی از این وِیژگی‌ها داشتن دو زمان فعلی [[گذشته مستمر]] و [[حال ملموس]] است که به کمک فعل کمکی داشتن ساخته می‌شود. این دو زمان به این شکل صرف می‌شوند.

این زمان در دیگر گویش‌های خاوری پارسیفارسی کمتر دیده می‌شود. البته گذشته ملموس و حال مستمر با مفهومی کاملاً یکسان در [[لهجه هراتی]] نیز با استفاده از کلمه هِی به شکل زیر وجود دارد:

* [[پارسیفارسی سره]]