کنسرتو برای فلوت، هارپ و ارکستر (موتسارت)

کنسرتو در دو ماژور برای فلوت و هارپ ، ک.299 ، در سال 1778 نوشته شده است.این قطعه در کنار کنسرتو پیانوی شماره 10 ک.365 و سینفونیا کنسرتانته ک.364 تنها کنسرتو های موتزارت هستند که برای دو تکنواز نوشته شده اند و تنها قطعه ای از موتزارت است که هارپ در آن به کار رفته است.این قطعه یکی از محبوب ترین قطعات "دابل" در رپرتوار ها بوده است و در ظبط های استدیوای ساز های فلوت و هارپ نیز به وفور یافت میشود.

سبک و عناصر

اتمام نگارش آن به آپریل 1778 و اقامت 6 ماهه ی موتزارت در پاریس باز میگردد.قطعه توسط Adrien-Louis de Bonnières, duc de Guînes ، یک فلوتیست معروف برای تمرین توسط خودش و دخترش که مشغول فراگرفتن هارپ بوده ، درخواست شده است.در مورد اجرا های اولیه ی آن اطلاعات زیادی در دست نیست ولی احتمال دارد که همین دختر و پدر اولین نوازندگان آن بوده باشند. در دوران کلاسیک هارپ (چنگ) هنوز در دست توسعه بود و عملا یک پیانوی کشیده شده محسوب میشد و یک ساز رسمی ارکستر به حساب نمی آمد.به همین دلیل ترکیب آن با فلوت یک ترکیب بسیار عجیب محسوب میشد ، هرچند امروزه قطعات زیادی برای این دو ساز وجود دارند که توسط آهنگسازان قرن 19 ام نوشته شده اند. این قطعه اساسا در فرم سینفونیا کنسرتانته است که در آن زمان محبوب بوده است.اما امروزه به عنوان کنسرتو در اجرا ها نواخته میشود و معمولا با هدف نشان دادن توانایی های فلوتیست ها و هارپیست های خود ارکستر نوازنده آنرا مینوازند! پارت هارپ آن بیشتر به یک پیانو میماند ، زیرا ترکیب های 5 و 10 تایی بسیاری در آن دیده میشود که برای نوازنده ی هارپ به هیچ وجه آسان نیستند! موتزارت خود برای قطعه کادانسی ننوشته است (البته آلفرد اینشتاین معتقد است که این کادانس ها "گم شده اند") اما تعدادی کادانس بسیار محبوب برای آن نوشته شده است که در اکثر اوقات نواخته میشوند مانند کادانس های Carl Reinecke و André Previn . دست خط اصلی آن نیز در کتابخانه ی دانشگاه یاگیلونیا در کراسکو نگه داری میشود.
پارتیتور این قطعه شامل ابوا، هورن و ساز های زهی در کنار سولیست ها میشود.سولیست ها در این قطعه علاوه بر پارت های خود ، هر از چندگاهی نیز با ارکستر هم نوازی میکنند و گاها نیز قطعه تبدیل به یک دوئت بین فلوت و هارپ میشود.از نظر هارمونیک و فرم ، این قطعه از استادارد کنسرتو های موتزارت ( فرم سونات به شکل سریع – آرام – سریع) تبعیت میکند.

1) آلگرو : هر دو تم توسط ارکستر بیان میشوند ، یکی بلافاصله بعد از شروع و دیگری توسط هورن.سپس دو سولیست در فرم سونات به گسترش تم ها میپردازند.

2) آندانتیو : عبارات کوتاه در این موومان ابتدا توسط ساز های زهی بیان میشوند و در واقع تبدیل به واریاسیون میگردند.کادانس در این قطعه به یک کودا ختم میشود که در آن ارکستر و سولیست ها تم اول را به شکلی شاعرانه بازگو میکنند.این موومان در فا ماژور است.

3) روندو آلگرو : فرم هارمونیک آن به شکل A-B-C-D-C-B-Cadenza-A(coda) است.البته بعضی موسیقی دانان معتقدند که این یک شکل "قوس" ی است زیرا ملودی بخش A در بخش های C و D نیز قابل شنیدن است.

ظبط ها و ویرایش ها

ادیت های مختلفی از این قطعه موجود است که در تمام آنها سعی شده است تا با تعویض انگشت گذاری و بازنویسی تریل ها ، پارت مربوط به هارپ ساده تر گردد.بیشتر ظبط های این قطعه نیز توسط جیمز گالوی ارائه شده اند که آنرا به دفعات با هارپیست هایی مانند فریتز هلمیس ، ماریسا رابلز و آنه هابسون ظبط کرده است.