کنسرتو پیانو شماره ۱۰ (موتسارت)

کنسرتو پیانوی شماره 10 در می بمل ماژور برای دو پیانو نوشته شده است.تاریخ دقیق اتمام آن مشخص نیست ، اما تحقیقات چند محقق مانند آلن تایسون نشان می دهد که کادانس هایی که موتزارت و پدرش برای مومان های اول و سوم آن نوشتند ، بر کاغذ هایی نوشته شده که در سال های 1775 الی 1777 استفاده میشده است. منابع دیگری نیز مانند دو کتاب Mozart: Studies of the Autograph Scores و The Concerto: A Research and Information Guide نوشته ی لیندمن تاریخ اتمام آنرا به سال 1779 نسبت میدهند.این باور وجود دارد که موتزارت قطعه را برای اجرای خود و خواهرش نوشته است.چند سال بعد از تصنیف این قطعه نیز او آنرا با یکی از شاگردان خویش به نام Josepha Barbara von Auernhammer اجرا کرد.

سبک و عناصر

کنسرتو ابتدا برای دو پیانو ، 2 ابوا ، 2 فاگوت ، 2 هورن و ساز های زهی نوشته شده بود ولی بعد ها موتزارت به پارتیتور قطعه 2 کلارینت ، 2 ترومپت و تیمپانی را نیز اضافه کرد.3 موومان آن عبارتند از : آلگرو 4/4 – آندانته ( سی بمل ماژور) 4/3 – روندو آلگرو 4/2 آغاز کنسرتو به مانند دیگر کنسرتو های موتزارت است ، اما بعد از ورود سولیست ها بیشتر قطعه شامل دیالوگ بین 2 پیانو است و ارکستر در پس زمینه قرار میگیرد.موومان دوم نیز چنین حالت دارد.فیناله ی آن یک روندو ی ریتمیک است و تم آغازین آن در طول موومان نیز شنیده میشود.

ظبط ها و اجرا ها

از جمله مشهور ترین اجرا های این قطعه ، اجرای سال 1966 توسط آشکنازی و بارنبویم و ارکستر مجلسی لندن میباشد.این اجرا به قدری حیرت آور بود که موضوع مستند "Double Concerto" اثر کریستوفر نوپن قرار گرفت.او در این مستند ملاقات دو پیانیست بزرگ در لندن ، نحوه ی تمرین و آماده سازی هر یک و همچنین ارکستر را به نمایش میکشد.سپس اجرای کامل را نیز در بر میگیرد.