نرم‌شدگی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱:
'''نرم‌شدگی''' یا تضعیف {{به انگلیسی|Lenition}} گونه‌ای دگرگونی [[آواشناسی|آوایی]] است که طی آن حروف [[همخوان|صامتی]] که در آغاز، تلفظی محکم و اصطلاحاً انفجاری <sup>plosive</sup> داشته‌اند، رفته‌رفته نرم‌تر تلفظ شوند. در این روند، متکلمان یک زبان به‌مرور به‌هنگام ادای آن صامت، تماس بین زبان و سق یا در برخی حروف بین دندان و لب را کمتر می‌کنند و بنابراین، آن حرف نرم‌تر و سست‌تر تلفظ می‌شود. نرم‌شدگی در بیشتر زبان‌های جهان رخ می‌دهد.
برای نمونه، در [[زبان فارسی|فارسی]]، «واو» در واژه‌هایی چون روش، دویدن، درویدن، نوین و خسروی، زمانی که صورت‌ها و مشتقات برو، بدو، درو کن، نوروز، و خسرو از آن‌ها تلفظ می‌شود، شکلی سست‌تر و محوتر به خود می‌گیرد.
با این ترتیب، گویشور زبان از [[اصل کم‌کوشی]] جهت آسان‌گویی بیشتر بهره می‌برد، چراکه وقتی نرم‌شدگی رخ می‌دهد آواهای انسدادی به سایشی، آواهای سایشی به [[نیم‌مصوت]]، و آواهای [[واک|بی‌واک (بی‌صدا)]] به واک‌دار (صدادار) تبدیل می‌شود و ادای کلمات را ساده‌تر می‌کند. به طور کلی، هرگاه جهت تغییرات آوایی از بست انسدادی به سایشی ناسوده باشد، نرم‌شدگی صورت می‌گیرد.
نرم‌شدگی می‌تواند باعث شود که یک [[همخوان]] به‌اصطلاح «آوایی‌تر شود» و به شکل [[واکه|مصوت‌ها]] نزدیک‌تر شود یا به‌مرور به‌کلی حذف شود.
نوعی از نرم‌شدگی که طی آن همخوان غیرسایشی به سایشی تبدیل گردد، '''سایشی‌شدگی''' <sup>Spirantization</sup> نامیده می‌شود. برای نمونه زمانی که در برخی واژه‌ها همخوان انسدادی [Č] به [Š] تبدیل شود.
== منابع ==
{{چپ‌چین}}
| |||