بازگشت بوربون‌ها به سلطنت فرانسه: تفاوت میان نسخه‌ها

کابینه ویلل در سال [[۱۸۲۷ (میلادی)|۱۸۲۷]] زیر فشار آزادیخواهان ناچار به کناره‌گیری شد. جانشینش [[ویکونت دو مارتنیاک]] کوشید تا راه میانه‌روی را پیش بگیرد ولی در [[۱۸۲۹(میلادی)|۱۸۲۹]] شارل شاهزاده [[ژول آرمان دو پولینیاک]] تندرو را به جای او به نخست‌وزیری منصوب کرد. پولینیک [[الجزایر]] را مستعمره فرانسه نمود. سیاست‌های او در بازداشت آزادی مطبوعات و نیز محدودیت‌های حق رای مردمان به [[انقلاب ژوئیه]] انجامید.انجامید؛ ولی به هر روی دلیل اصلی ناکامی او را نداشتن همراهی سرمایه‌داران و کارگران با او دانسته‌اند.

شارل پادشاهی را به پسرش [[کنت دو شامبور]] واگذار کرد و خود به [[انگلستان]] رفت. سرمایه‌دارانی که بر مجلس نمایندگان چیرگی یافته بودند از پذیرش [[کنت دو شامبور]] به عنوان [[هنری پنجم]] پادشاه فرانسه سر باز زدند. از آنجا که تاج و تخت فرانسه بی پادشاه مانده پس از یک رای گیریرای‌گیری [[لوئی فیلیپ]] [[دوک|دوکِ]] [[اورلئان]] را به شاهی برگزیدند.

رکود اقتصادی به همراه فشار اپوزیسیون آزادیخواه شارل را به اندیشه کناره‌گیری از پادشاهی انداخت. رکود صنعت و کشاورزی آنچنان وضع آشفته‌ای پدید آوردهپدیدآورده بود که شارل را به یاد انقلاب فرانسه می‌انداخت. فشارهای خارجی نیز بر دشواری کار افزوده بود. صنعتگران پاریسی در بی‌چیزی به سر می‌بردند و از سیاست‌های اقتصادی [[شارل دهم]] در رنج بودند. این وضع اسفناک با افزایش نیروی آزادیخواهان در مجلس نمایندگان نیز همراه بود. آنان که در [[۱۸۲۴ (میلادی)|۱۸۲۴]] تنها دارای ۱۷ کرسی بودند در سال ۱۸۲۷، ۱۸۰ کرسی و در سال ۱۸۳۰، ۲۴۷ کرسی را به چنگ آوردند. اینان که اکنون به نیروی بیشینه مجلس تبدیل شده بودند با سیاست‌های مارتینیاک و پولینیاک به ستیز برخواستند. آنان خواهان آزادیهای بیشتر سیاسی و اقتصادی بودند. آنها همچنین خواستار حق تعیین نخست‌وزیر و کابینه بودند. این کامیابی هم‌زمان با برآمدن مطبوعات آزادیخواه در فرانسه بود. آنها که کانون شان بیشتر در [[پاریس]] بود در برابر روزنامه‌ها و مطبوعات هواخواه رژیم ایستادند. آنها همچنین به تندی باورهای آزادیخواهانه سیاسی و اقتصادی را میان توده مردم پخش نمودند.

در [[۱۰ ژوئیه]] ۱۸۳۰، پیش از اعلام این فرمان، گروهی از ثروتمندان به سرپرستی [[آدولف تیر]] در پاریس دربارهدربارهٔ برخورد با شارل دهم به کنکاش نشستند. این رویداد سه هفته پیش از انقلاب رخ داد. هنگامی که شاه در [[۲۵ ژوئیه]] همان سال فرمان خویش را اعلان کرد مطبوعات آزاد به نکوهش او پرداختند. مردمان پاریس با شور میهنی فراوان به بسیج نیرو و سنگربندی در درون شهر پرداختند. آنها هم از مطبوعات آزادیخواه دفاع کردند و هم به مطبوعات هوادار شاه تاختند و بنیاد پادشاهی را فلج ساختند. مجلسیان نیز رفتار شاه را به باد سرزنش و توبیخ گرفتند.