شورش ظفار: تفاوت میان نسخه‌ها

جنبش آزادی‌بخش ظفار در ۱۹۶۲ با هدف استقلال ظفار شکل گرفت. این سازمان در ابتدا تحت تأثیر اندیشه‌های [[ملی‌گرایی|ملی‌گرایانه]] رهبران قبایل منطقه بود و از کمک‌های نظامی [[عربستان سعودی]] نیز سود می‌برد. چریک‌های ظفاری علاوه بر حملات خرابکارانه به ادارات دولتی و تأسیسات [[نفت|نفتی]]ی توانستند بخش‌هایی از ظفار را نیز آزاد کنند.

تا سال ۱۹۶۹ نیروهای شورشی بر بیشتر مناطق کوهستانی ظفار تسلط یافته و تنها جاده‌ای که از صلاله به سوی این منطقه می‌رفت را قطع کرده بودند. نیروهای آن‌ها به خوبی آموزش‌دیده و مسلح به [[کلاشنیکف]] و سلاح‌های سنگینی چون تیربار [[دوشکا]]، [[خمپاره|خمپاره‌های]]‌های ۸۲ میلی‌متری، [[راکت‌انداز|راکت‌اندازهای]]های [[کاتیوشا|کاتیوشای]]ی ۱۴۰ میلی‌متری ب‌ام۱۴ و [[ب‌ام-۲۱ گراد|۱۲۲ م‌م گراد]] بودند. در مقابل سلطان عمان تنها هزار نیرو در ظفار داشت که تجهیزات بسیار بدی داشته و عمدتاً از سلاح‌های بازمانده جنگ جهانی دوم مانند [[تفنگ گلنگدنی|تفنگ‌های گلنگدنی]] برخوردار بوده و تنها در سال ۱۹۶۸ تفنگ‌هایشان با تفنگ اتوماتیک [[اف‌ان فال]] تعویض شد. این نیروها حتی لباس و [[پوتین]] مناسب ناهمواری‌های این منطقه را در اختیار نداشتند و آموزش لازم برای نبرد با چریک‌ها را ندیده بودند به همین دلیل فقط قادر به حفاظت از شهر صلاله و نواحی اطراف آن بودند.