عقلانیت: تفاوت میان نسخه‌ها

در روانشناسی استدلال، روانشناسان و [[اندیشمندان شناختی]]، از موقعیت های مختلف در مورد عقلانیت انسانی دفاع کرده اند. یکی از دیدگاه های برجسته، به اعتقاد [[فیلیپ جانسون لیرد]] و [[روت ام.جی|روت ام.]] جی. بیرن، در میان سایرین این است که انسان ها عملاً منطقی هستند، اما عملاً دچار اشتباه می شوند، یعنی انسان ها دارای صلاحیت منطقی بودن هستند، اما عملکرد آنها به واسطه ی         عوامل مختلفی محدود می شود با این حال، استدلال شده است که بسیاری از آزمون های استاندارد استدلال [استنتاج]، مانند استدلال هایی در مورد [[اشتباه پیوستگی]] ([[ترکیب عطفی]])، در وظیفه گزینش واسون، یا [[اشتباه نرخ مبنا]] از مشکلات روش شناختی و مفهومی رنچ می برند. این امر منجر به اختلافات روانشناسی در مورد این موضوع می شود که آیا محققان (صرفاً) باید از قوانین استاندارد منطق، نظریه احتمالی و آمار استفاده کنند یا نظریه انتخاب منطقی به عنوان هنجارهای استدلال مناسب. مخالفان این دیدگاه، نظیر [[گرد گیگرینزر،]] به مفهوم [[عقلانیت محدود]] می پردازند، به خصوص برای وظایفی با عدم اطمینان بالا. [8]

ابولوف اذعان می کند که عقلانیت به "مفهومی اساساً چالش برانگیز" تبدیل شده است، به خاطر "کاربرد خاص آن ... به ناچار شامل اختلافات بی پایان است". او "چهار حوزه" برای اختلافات             در مورد معنای عقلانیت را مشخص کرده است:

# منطق (عقلانیت): آیا عقلانیت صرفاً ابزاری است، یعنی لاادری گری (ندانم گویی) در مورد منطق عمل انسان و انگیزه های آن است (عقلانیت ابزاری) یا آن به طور قابل ملاحظه ای آنها را                  تحت تأثیر قرار می دهد (عقلانیت ذاتی، با تمرکز بر حداکثر سازی مادی) [10].

عقلانیت نظری دارای یک مؤلفه ی صوری (قراردادی) است که به سازگاری منطقی و جزء مادی منجر می شود که به حمایت تجربی محدود می شود و متکی به مکانیزم های درونی ما درباره تشخیص و تفسیر سیگنال (علامت) است. ماسترن، از یک طرف بین باور غیر ارادی و ضمنی، و از طرف دیگر، بین پذیرش داوطلبانه و صریح، تمایز قائل می شود. [12] می توان به درستی                  بیان داشت که عقلانیت نظری پذیرش های ما را به جای باورهای ما تعدیل می کند. عقلانیت عملی، استراتژی برای بهترین حالت زندگی فرد، رسیدن به اهداف مهم و ترجیحات خود تا حد ممکن است.