تک‌رأی انتقال‌ناپذیر: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
4nn1l2 (بحث | مشارکت‌ها)
←‏منابع: ترجیحی نیست؛ از وپ انگ هم حذف شد
4nn1l2 (بحث | مشارکت‌ها)
گویا اردن اخیراً به نظام تناسبی روی آورده است: ر.ک. انتخابات سراسری اردن (۲۰۱۶)
خط ۳:
نظام تک‌رأی انتقال‌ناپذیر می‌تواند برای احزاب چالش‌برانگیز باشد. در یک حوزهٔ انتخابیه با چهار نماینده، نامزدی که حول‌وحوش ۲۵ درصد آرا را به دست آورد، با احتمال بسیار بالایی انتخاب خواهد شد. حزبی که ۵۰ درصد رأی دارد، انتظار می‌رود دو کرسی از چهار کرسی را تصاحب کند. اگر هر یک از دو نامزد حزب، حول و حوش ۲۵ درصد آرا را به دست آوردند، هر دو انتخاب خواهند شد. ولی اگر یکی ۴۰ درصد رأی بیاورد و دیگری فقط ۱۰ درصد، نامزد دوم آن حزب ممکن است انتخاب نشود. قضیه وقتی حادتر می‌شود که حزب ۳ نامزد را برای آن حوزه معرفی کرده باشد. شکستن آرا بین نامزدهای هم‌حزب باعث کاهش احتمال انتخاب نامزد دوم خواهد شد.
 
امروزه این نظام انتخاباتی در مجالس کشورهای [[ولسی جرگه|افغانستان]]، [[مجلس نواب|اردن]]، [[پارلمان وانواتو|وانواتو]]، و [[جزایر پیت‌کرن]] و نیز مجالس علیای اندونزی و تایلند استفاده می‌شود. برخی دیگر از کشورها نظیر ژاپن از این روش به عنوان بخشی از [[نظام انتخاباتی موازی]] استفاده می‌کنند. کشور ژاپن از ۱۹۴۸ تا ۱۹۹۳ منحصراً از این روش برای انتخابات [[مجلس نمایندگان (ژاپن)|مجلس نمایندگان]] خود استفاده می‌کرد که به این روش شهرت و رواج بخشید. این نظام سابقاً در انتخابات [[مجلس نواب|مجلس نواب اردن]] نیز استفاده می‌شد.
 
== مثال ==