انسانگرایی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ←لید: حذف {{گسترش}} |
جز خطای تحریری بود رفعش کردم.(پیروان به جای پیرامون) |
||
خط ۱۰:
== معرفی انسان گرایی ==
انسانگرایی به یک مکتب فکری اطلاق میشود که
باور انسان گرایان در تضاد با نظریه پردازان شرطی سازی این است که که همه رفتارهای انسانها نتیجه پیامدهای رفتار است و نیز در تضاد با روان شناسان شناختی جستجوگری یا ساخت معانی را عامل اصلی یادگیری انسان میدانند. حیطههای مورد علاقه انسان گرایان شامل مطالعه خود، انگیزش و روابط میان فردی است. انسان گرایان دارای علایق و نظرگاههای متفاوتی هستند. دیدگاه اکثرانسان گرا یان(انسان گرایان مدرن یا انسان گرایان طبیت گرا) ریشه در دیدگاههای ارسطو و سقراط دارد.
فلسفه انسان گرایی طبیعی به شدت تحت تأثیر فلسفه نوین گرایی است. ورود فلسفه طبیعت گرایی به انسان گرایی باعث رد تمام دیدگاههای مابعدالطبیعه گشته و روی استدلال علمی دموکراسی و همدردی انسانی و نیز حقوق طبیعی انسانی تأکید میکند. دیدگاه انسان گرایی دیدگاهی است که بر طبق آن انسان اشرف مخلوقات شناخته شده و به دو شاخه تقسیم میشود: دیدگاه غیر دینی و دیدگاه دینی. در انسان گرایی غیر دینی اعتقاد بر این است که ماهیت منحصر به فرد انسان استعدادهای بی همتای شخصی اوست که باید رشد کند و تحول یابد. انسان گرایان دینی نیز با پذیرش ویژگیهای منحصر به فرد انسانها دین را عامل مهمی برای تحول درونی در انسان میدانند؛ لذا دیدگاه دینی و غیردینی به غیر از موضوع قبول یا انکار دین، وجوه مشترک بسیاری دارند. گروههای معتقد دینی با فرضیههای انکار خدا به شدت مخالف اند. آنان ریشههای فکری خود را از افلاطون و آگوستین و مذاهب مختلف گرفتهاند. به اعتقاد آنها انسان گونهای ممتاز و برتر از سایر گونه هاست. خداوند یا هستی برتر در مرکز هستی قراردارد. مریتین و دی کاردین دو مدافع اصلی رویکرد خدا پرستانه یا خدا محور هستند. از دیدگاه آنان انسان موجودی مادی و معنوی، خردمند و دارای آزادی اراده است و عالیترین هدف انسان ان است که از روی اراده اجابت کنند، و مطیع قوانین الهی باشد (کتاب: بسترهای فهم برنامه درسی، تألیف: دکتر مصطفی قادری با ویراستاری در متن). نوشته: سمیرا کریمی
|