«در سال‌های ۱۹۶۰ (اوایل سال‌های [[۱۳۴۰]] خورشیدی) که ویدئو در حکم هنر در مجامع هنری به دنبال جایی برای خود بود، سینما و تصاویر متحرک بیش از نیم قرن بود که در اذهان مردم جایگاهی محکم و آشنا داشت. ورود نخستین دوربین فیلمبرداری به ایران به سال[[.۱۲۸]]، تقریباً همزمان با اروپا و آمریکا و ساخت نخستین فیلم‌های سینمایی در ایران به سال ۱۳۰۹ روی داد. تلویزیون نیز با کمی اختلاف زمانی با غرب، بین سال های[[.۱۳۳|.۱۳۳تا]][[۱۳۴۰]] در ایران جای خود را در خانه‌های مردم یافت. اما ویدئو در اواخر دهه [[۱۳۵۰]] به خانه‌های ایرانی راه پیدا کرد، و محدودیت‌هایی در حمل و نگهداری ویدیو و ویدیو کاست در دوره‌ای پس از انقلاب و سال‌های جنگ با عراق می‌توانند عاملی در تاخیر رواج این رشته هنری در ایران به حساب آید. در سال‌های بعد، با بازتر شدن نسبی فضای سیاسی، کاهش فشارهای اقتصادی و آسان تر شدن ورود کتاب و مجله هنری به ایران در کسب و افزایش اطلاعات در زمینه‌های مختلف هنری به همراه داشت. بدون شک، ارتباط از طریق [[شبکه‌های جهانی]]، [[اینترنت]] و [[ماهواره]] و استفاده روزمره آن‌ها در همه زمینه‌ها از جمله هنری تاثیرات خود را به جا گذاشت.
از آنجا که ویدیو بیش از هر [[رسانه]] هنری دیگری وابسته به وضعیت رایج پیشرفت [[تکنولوژی]] و یا استفاده از آن است، نسل جدید هنرمندان ایرانی پس از آشنایی و کسب تجربه استفاده از این رسانه را آغاز کرد. چنانچه نخستین جوایز بین‌المللی هنر ویدیویی ایران در سال‌های دهه ۱۳۸۰دریافت شود.
