کرزوس: تفاوت میان نسخه‌ها

| تاجگذاری =

| تفویض =

| تعمید =

| نام کامل =

| لقب = پادشاه [[لیدیه]]

| زادگاه =

| محل درگذشت =

| آرامگاه =

| پیش از =

| پس از =

| شهبانو =

| همسر =

| همسر ۱ =

| همسر ۲ =

| همسر ۳ =

| کاخ =

| دودمان =

| آواز سلطنتی =

| شعار سلطنتی =

| پدر =

| مادر =

| فرزندان =

| دین =

سقوط کرزوس علاوه بر اینکه تأثیر عمیقی بر [[هلنیسم]] ([[فلسفه]] و [[تفکر]] [[یونان]]ی) نهاد، مبدأ یا نقطهٔ ثابتی نیز برای [[تقویم]] آنها فراهم نمود. در این ارتباط «ج.ای.اس. اوانس» اشاره می‌کند که: «دست‌کم تا سدۀسدهٔ پنجم، کرزوس چهره‌ای افسانه‌ای شده بود که خارج از محدودهٔ [[گاهشماری]] متعارف قرار داشت.» کرزوس به خاطر ثروت خود بسیار مشهور بود. [[هرودوت]] و [[پاوسانیاس]] (شاعر یونانی) به حفظ قربانی‌ها و هدایای وی در معبد دلف ([[دلفی]]) اشاراتی دارند.

== زندگینامهزندگی‌نامه ==

ماهیت روابط متزلزل و ناپایدار کرزوس با یونانیان به تدریج در هاله‌ای از ابهام فرو می‌رفتفرومی‌رفت. واقعیت بزرگتر این بود که شهرهای لونیان در یونان، آخرین سنگر مستحکم او در برابر گسترش قدرت فزایندهٔ ایرانیان در [[آناتولی]] به شمار می‌آمد.

حملهٔ کرزوس به شاهنشاهی ایران در سال ۵۴۷ (پیش از میلاد) آغاز شد. سپاه او در حوالی [[رودخانه هالیس]] واقع در آناتولی مرکزی به ارتش مقتدر ایران برخورد و با آنان جنگید. گرچه این جنگ، جنگی بی نتیجهبی‌نتیجه بود .

اما آنطور که در آن روزگار معمول بود، با فرارسیدن فصل زمستان، ارتش‌ها منحل شده و سپاهیان به سرزمین‌های خود بازمی گشتندبازمی‌گشتند. گرچه کرزوس طبق این رویه عمل نمود و ارتش خود را برای زمستان منحل اعلام نمود، کورش چنین نکرد و در [[سارد]] به کرزوس حمله برد و بر وی غلبه نمود.نمود؛ و بدینسان روشن شد که شاهنشاهی قدرتمندی که پیشگویان آن را در شُرُف نابودی اعلام کرده بودند، امپراطوری خود کرزوس بود.

[[پرونده:Kroisos stake Louvre G197.jpg|بندانگشتی|چپ|250px|کرزوس بر خرمن آتش، نگاره‌ای بر گلدان در حدود ۵۰۰ ق. م، کشف در ایتالیا، نگهداری در لوور]]

کورش می‌خواست ببیند که آیا هیچکدامهیچ‌کدام از قدرت‌های آسمانی که گفته می‌شد حامی کرزوس هستند، برای نجات وی از سوزانده‌شدن ظاهر خواهند شد و او را زنده نگه خواهند داشت یا نه؟

در این حال کورش این واقعیت را لمس نمود و متوجه شد که خود او و کرزوس، انسان‌هایی بسیار مشابه یکدیگر هستند و با چنین فکری فوراً به خادمان خویش دستور داد که با ۰بیشترین سرعتی که می‌توانند، نسبت به فرو نشاندنفرونشاندن آتش مشتعل اقدام نمایند. خدمتکاران به سرعت سعی در انجام این کار نمودند ولی شعله‌های آتش از تسلط خارج شده بودند.

به طور دقیق معلوم نیست که کرزوس در چه زمانی مرده‌است، هرچند به طور سنتی سال ۵۴۷ قبل از میلاد، یعنی زمان فتح لیدی توسط کوروش، زمان مرگ او محسوب می‌شود. در [[سنگ‌نبشته]]های [[نبونید]] گفته شده که کورش «علیه کشور....کشور… لشکرکشی نمود ،.... ، به قتل پادشاه آن مبادرت ورزید...،ورزید…، اموال او را تصاحب کرد، و این اموال را ضمیمه پادگان خود نمود...نمود…».

با این حال، ژ. کارگیل <ref>J. Cargill</ref> نشان داده‌است که این بازسازی از علامت‌های ال و یو بر تصورات واهی و پوچ استوار بوده و بر مبنای شواهد واقعی نمی‌باشد. در عوض، ژ. اوئلسنر<ref>J. Oelsner</ref> و همین‌طور ار. رولینگر هر دو علایم مذکور را Ú خوانده‌اند و معتقدند که ممکن است مفهوم این علامت اشاره به [[اورارتو]] باشد.

ج-اس- اوانس نیز نشان داده‌است که در شرح هرودوت از این واقعه، موارد مربوط به تاریخ و زمان بروز حوادث غیر قابلغیرقابل اعتماد می‌باشد. این موضوع بدان معنی است که ما از نظر تئوریک به هیچ وجه راهی برای مشخص کردن تاریخ سقوط [[سارد]] نداریم و این واقعه ممکن است حتی در زمانی پس از سقوط [[بابل (دولت‌شهر)|بابل]] اتفاق افتاده باشد. اوانس همچنین این سوالسؤال را مطرح می‌کند که بعد از واقعهٔ انداختن کرزوس در منجنیقی از آتش، چه اتفاقات دیگری رخ داده‌است و نشان داده‌است که نه یونانیان و نه اهالی بابل هیچ‌کدام آنچه که واقعاً بر کرزوس گذشته‌است را نمی‌دانسته‌اند.

کرزوس، از امنیتی که می‌تواند بواسطهٔ ثروت و خوشبختی خویش بدست بیاورد، سوالیسؤالی می‌پرسد و با پاسخی که سولون به وی می‌دهد، احساس نومیدی می‌کند، پاسخ این است که:

شادی و خوشبختی کرزوس، با مرگ اتفاقی پسرش که در شهر «[[کریتیاس]]» تصادفاً به قتل رسید و همینطورهمین‌طور با خودکشی همسرش در جریان سقوط سارد، روند معکوسی را طی نمود و به سمت [[تراژدی]] غمباری پیش رفت.رفت؛ بنابراین مفهوم «خوشبختی یا شادی کرزوس»، آشکارا مفهومی نشات گرفته از تاریخ و مربوط به اواخر قرن چهارم (قبل از میلاد) می‌باشد که به عنوان یک مثال اخلاقگرایانه که بی ثباتیبی‌ثباتی و زودگذری قدرت و ثروت را به ذهن متبادر می‌سازد، از قرن چهارم بدین سو مطرح بوده و ارائه شده‌است.

این داستان بعدها باز هم توسط افراد دیگری بازگو شده‌است. از جمله توسط [[آسونیوس]] در «نقاب هفت خردمند» که یک روایت شفاف از این داستان به زبان یونانی است و همینطورهمین‌طور توسط [[تولستوی]] در داستان کوتاه او با عنوان «کرزوس و سرنوشت».