غضروف رشته‌ای یا فیبرو (Fibro)، ترکیبی از غضروف و بافت همبند متراکم هستند. بطوری که dhoji ihdیاخته‌های غضروفی همراه با ماتریکس بسیار محدود در اطراف خود، در بین دسته‌های الیاف کلاژن نوع I قرار دارند. به همین دلیل نیز در رنگ آمیزی معمولی، ماتریکس آن اسیدوفیل دیده می‌شود. در این نوع غضروف سلولها همه مشخصات سلولهای غضروفی را دارا می‌باشند و به صورت ردیف در حد فاصل رشته‌های کلاژن قرار گرفته‌اند؛ بنابراین [[پری‌کندریوم]] مشخصی در اطراف غضروف فیبرو،رشته‌ای دیده نمی‌شود.
این غضروف در ساختمان دیسک بین مهره‌ای - مفصل استخوانهایاستخوان‌های عانهشرمگاهی - برخی تاندونها[[زردپی|زردپی‌ها]] و لیگامانهارباط‌ها که فشار زیادی را باید تحمل کنند، بکار رفته‌است. منشأ غضروف فیبر، بافت همبند است. بدین معنی که در ناحیه‌ای که غضروف رشته‌ای تشکیل خواهد شد، فیبروبلاستها به تدریج تغییر شکل یافته و به کندروسیتها تبدیل می‌شوند و سپس بوسیله لایه نازکی از ماتریکس احاطه می‌شوند. این تغییر تدریجی از بافت همبند متراکم به غضروف رشته‌ای در جاهایی که غضروف رشته‌ای دیده می‌شود، به خوبی قابل مشاهده است.
