اسکای ترن: تفاوت میان نسخه‌ها

داگلاس میلویکی، مخترع امریکایی در سال 1999 طرحی به نام skytran پیشنهاد داد. این طرح در اصل از حمل و نقل شخصی پرسرعت (personal rapid transit یا [http://en.wikipedia.org/wiki/Personal_rapid_transit PRT]) گرفته شده است، با این تفاوت که کابین های شخصی که همگی در یک سیستم بسته اند، با استفاده از فناوری مگلو بدون تماس با ریل و با سرعت ثابت 160 کیلومتر در ساعت حرکت می کنند. در این طرح نشان داده شده به دلیل تفاوت های اساسی این طرح با قطارهای مغناطیسی ([[قطار مگلو]]) هزینه ها به شدت افت می کندمی‌کند. به طور کلی سه نوع سیستم تعلیق به نام های EMS (سیستم تعلیق الکترومغناطیس) ، EDS (سیستم تعلیق الکترودینامیک) و [http://en.wikipedia.org/wiki/Inductrack Inductrack] یا ریل القائی وجود دارد که اولی در آلمان و دومی در ژاپن مورد استفاده قرار گرفته و سومی هنوز در مرحله ی آزمایش است. در این طرح، تعلیق از نوع Inductrack استفاده می شودمی‌شود. در این صورت ریل ها نیازی به نصب تجهیزات خاصی ندارند و تجهیزات اصلی مگلو در خود کابین ها نصب می شوند، به همین دلیل و به دلیل کوچک تر و سبک تر بودن کابین ها نسبت به قطار هزینه ی نصب ریل ها بسیار کم تر می شودمی‌شود.

در این طرح هر 400 متر ایستگاهی و جود دارد که در آن کابین ها منتظر مسافزانند. ریلی که کابین ها در آن توقف می کنند جدا از ریل اصلی است. بنابراین شتاب و کاهش سرعت در ریل دوم انجام می گیرد و در ریل اصلی تمامی کابین ها با سرعت ثابت km/h 160 با فواصل ثابت و بدون احتمال برخورد با یکدیگر حرکت می کنند. برای تغیر ریل در تقاطع ها و ایستگاه ها از سوئیچ های الکترومغناطیسی استفاده می شودمی‌شود. ظرفیت این سیستم به اندازه ی یک اتوبان 6 لاینه است. محاسبات این طرح نشان می دهد، هزینه ی استفاده از انرژی نیز در مقایسه با اتومبیل، حداقل یک دهم برابر می شودمی‌شود.

با توجه به اینکه یکی از عوامل مهم تصادفات، خواب آلودگی و خستگی رانندگان است و راننده ی این وسیله خودکار است، این وسیله می تواند جان بسیاری را نجات دهد. کابین ها هیچ گاه از حد معینی به یکدیگر نزدیک تر نمی شوند و کابین ها در ریل محبوس هستند و بر اثر وقایع احتمالی به بیرون پرتاب نمی شوند. به دلیل ساختار هوایی ریل ها، سطح زمین که می تواند خیابان یا فضای سبز باشد، اشغال نمی شودنمی‌شود و امنیت پیاده روها نیز برقرار می شودمی‌شود.

در مقایسه با قطار مگلو و قطار شهری نیز علاوه بر کاهش هزینه ها، تعداد ایستگاه ها بیشتر شده، نیازی به توقف های طولانی برای رسیدن قطار و همچنین توقف در ایستگاه های بین راه وجود ندارد. فضای کمتری را اشغال می کندمی‌کند و ظرفیت جابجایی مسافر بسیار بیشتری دارد. در ذیل جدول هایی برای مقایسه ی سیستم های مختلف با این سیستم مشاهده می کنید:

به نظر می آید طرح PRT مشکلاتی از قبیل سرعت بسیار کم،کسل کننده بودن و صداهای غیر متعارف دارد که در اسکای ترن این مشکلات تا حدی رفع شده است. در برخی رسانه ها بیان می شودمی‌شود یکی از مشکلاتی که PRT و یکی از انواع آن اسکای ترن دارد، این است که مردم علاقه دارند از خودروی شخصی خود استفاده کنند. مشکلات دیگر آن است که استفاده از این سیستم حمل و نقل مستلزم آن است که فرد از منزل یا محل کار خود تا اولین ایستگاه PRT (که معلوم نیست چقدر گسترش یابد تا مردم را متقاعد کند خودرو خود را در پارکینگ نگه دارند و به راحتی به آن دسترسی داشته باشند.) پیاده روی کنند و یا سوار وسیله ی دیگری شوند. (در واقع تا حدی همان مشکلات حمل و نقل عمومی را دارد.) همچنین با اینکه نسبت به قطار مگلو هزینه ی بسیار پایین تری دارد، این سیستم در صورتی کارایی دارد که شبکه ی گسترده ای از آن راه اندازی شود (با هزینه ی هر مایل یا 6/1 کیلومتر، 1 میلیون دلار) تا حداقل بخشی از مردم بتوانند بدون استفاده از خودرو شخصی از این سیستم استفاده کنند.