زبان فارسی نو: تفاوت میان نسخه‌ها

گویش پارسی درباری یا دری، همان‌طور که از نامش برمی‌آید، بیشتر در دربار پادشاهان [[ساسانی]] به‌کار می‌رفت. مطابق با گفتهٔ [[ابن مقفع]]، در اواخر عصر ساسانی دو شاخه از زبان پارسی در میان مردم کاربرد داشت که به آنها به‌اختصار پارسی (پهلوی) و دری (پارسی درباری) می‌گفتند. پارسی یا همان [[زبان پارسی میانه|زبان پهلوی]] ([[پارسی میانه]]) بیشتر در میان [[موبد]]ان، دانشمندان و مردم [[استان پارس]] کاربرد داشت و دری را مردم شهرهای [[مداین]] و در دربار پادشاهان ساسانی بکار می‌بردند. با اینحال تردیدی نیست که کماکان زبان رسمی و اجرایی ساسانیان، پارسی میانه یا همان پهلوی بود.<ref>[http://www.iranicaonline.org/articles/dari مقالهٔ دری در دانشنامهٔ ایرانیکا، پاراگراف سوم و چهارم]</ref><ref>[http://loghatnameh.com/dehkhodaworddetail-06ca6eb62ad149d6977de4535128e3fc-fa.html دری در لغت‌نامهٔ دهخدا]</ref>

 

 

دکتر محسن ابوالقاسمی در کتاب «تاریخ زبان پارسی» آورده‌است:{{گفتاورد|«در سال ۲۵۴ هجری، یعقوب لیث صفار، دولت مستقل ایران را در شهر زرنج [[سیستان]] تأسیس کرد و زبان پارسی دری را زبان رسمی کرد که این رسمیت تا کنون ادامه دارد.»}}