فغفور لاهیجی: تفاوت میان نسخه‌ها

 

وی فرزند سید احمد از مقربان خان احمد فرمانروای گیلان و متخلص به ''فغفور'' بود. در ابتدا «رسمی» تخلص می‌کرد و پس از رفتن به هند رفت تخلص فغفور را برگزید. گاهی «میر» هم تخلص می‌کرد. «محمد حسین» از سادات [[لاهیجان]] [[گیلان]] بود. دوران جوانی را در همان‌جا به فراگیری دانش و ادب خصوصاً دانش پزشکی گذراند. طب را نزد دایی خود، حکیم تاج‌الدین حسین آموخت و بیشتر کتاب‌های مربوط به علم طب را مطالعه کرد و به همین جهت او را حکیم نیز گفته‌اند. وی در زمینه [[ادبیات فارسی]] و عربی، خط، شطرنج، علم ادوار و موسیقی نیز تبحر داشت. در اوایل عمر به خدمت [[خان احمد خان|خان احمد گیلانی]] که خود شاعر و مشوق شاعران و عالمان بود رسید و منظومهٔ [[شهرآشوب]] را در آن گاه به نظم درآورد؛ سپس به گرجستان، آذربایجان و اصفهان مسافرت کرد. در اصفهان با حکیم شفایی آشنا شد. در دوره [[شاه عباس]] مورد توجه علی قلی خان شاملو که دیوان بیگی و ایشیک آقاسی شاه بود قرار گرفت. وی مسافرتی هم به «هند» داشت و در [[آگرا]] مدتی در خدمت «حکیم علی گیلانی» از پزشکان معروف ایرانی در هند بود. در هند با «خان خانان عبدالحیم خان» ملاقات کرد و تحت ملازمت وی قرار گرفت و به وساطت وی از مقربان شاهزاده پرویز بود و در مدح او اشعار زیادی سرود. «فغفور» در [[الله‌آباد]] بر سر راه اگره درگذشت.

 

== نمونه ==