[[پرونده:Coleman Hawkins (Gottlieb 03991).jpg|جایگزین=کلمن هاوکینز در کلاب اسپاتلایت، نیویورک|بندانگشتی]]
'''کُلمن هاکینزهاوکینز''' {{به انگلیسی|Coleman Hawkins}} (زادهٔ ۲۱ نوامبر ۱۹۰۴ - درگذشتهٔ ۱۹ مه ۱۹۶۹) نخستین [[نوازنده]] بزرگ [[ساکسوفون]] [[جاز]] بود. از او به عنوان پدر ساکسفون تنور یاد می شود. نخستین ساکسفونیست های مهم در موسیقی جَز از ساکسفون سوپرانو ([[سیدنی بشی]]) و یا ساکسفون کلید C ([[فرانک ترامبائر]]) استفاده می کردند اما بعد از اینکه کلمن هاوکینز، ساکسفون تنور را به عنوان یک ساز محوری در جَز (همانند گیتار در راک اند رول) شناساند، ساکسفون های مذکور، محبوبیت خود را از دست دادند.
هاوکینز،از متولددوران ۱۹۰۴،کودکی استعداد موسیقی سرشاری داشت. در سال [[۱۹۲۲ (میلادی)|۱۹۲۲]] [[میمی اسمیت]] او را کشف کرد. یک سال بعد هاکینز همکاری با فلچر هندرسن را آغاز کرد. او، ملقب به "هاوک" و یا "Bean" طی ۱۱ سال فعالیتش در ارکستر [[فلچر هندرسون]]، (بین سال های ۱۹۲۳-۳۴) تقریبن بدون رقیب بود. در آنزمان سبک نواختنش به عنوان الگویی صحیح از نواختن ساکسفون، معرفی شده بود؛ ویبراتوی غلیظ، صدای زنگ دار قوی و حرارت بااحساس صدای سازش به همراه هوش هارمونیکش، هر نوازنده ای را مسحور خود می کرد.▼
از دوران کودکی استعداد موسیقی سرشاری داشت. در سال [[۱۹۲۲ (میلادی)|۱۹۲۲]] [[میمی اسمیت]] او را کشف کرد. یک سال بعد هاکینز همکاری با فلچر هندرسن را آغاز کرد که ده سال طول کشید. در [[۱۹۳۴ (میلادی)|۱۹۳۴]] به [[اروپا]] رفت و در بسیاری از شهرهای اروپا [[کنسرت]] داد و صفحه پر کرد. در [[۱۹۳۷ (میلادی)|۱۹۳۷]] صفحه معروفی را با [[بنی کارتر]] و [[جنگو راینهارت]] و [[استفان گراپللی]] ضبط کرد. با آغاز [[جنگ جهانی دوم]] به [[آمریکا]] برگشت و در سال [[۱۹۴۰ (میلادی)|۱۹۴۰]] صفحه ''بادی اند سول'' را ضبط کرد که معروف‌ترین اثر اوست. در [[دهه ۱۹۴۰ (میلادی)|دههٔ ۱۹۴۰]] از معدود قدیمی‌های جاز بود که به سبک [[بی‌باپ]] رو آوردند. در [[۱۹۴۴ (میلادی)|۱۹۴۴]] با [[تلانیوس مانک]] و [[دیزی گیلیسپی]] صفحه‌ای ضبط کرد. نوآوری‌های [[لستر یانگ]] و [[چارلی پارکر]] در [[۱۹۴۶ (میلادی)|۱۹۴۶]] کارهای او را قدیمی جلوه می‌داد ولی هاکینز اهل تطبیق با جریانات جدید بود و در سال‌های بعد با کسانی مانند [[روی الدریچ]] و [[تلانیوس مانک]] و [[مکس روچ]] و [[جان کولترین]] و [[سانی رالینز]] همکاری کرد. در اوایل [[دهه ۱۹۶۰ (میلادی)|دههٔ ۱۹۶۰]] با ارکستر [[دوک الینگتن]] نواخت.▼
بعددر [[۱۹۳۴ (میلادی)|۱۹۳۴]] به [[اروپا]] رفت و در بسیاری از شهرهای اروپا [[کنسرت]] داد و صفحه پر کرد. در [[۱۹۳۷ (میلادی)|۱۹۳۷]] صفحه معروفی را با [[بنی کارتر]] و [[جنگو راینهارت]] و [[استفان گراپللی]] ضبط کرد. با آغاز [[جنگ جهانی دوم]]، بعد از ۵ سال اقامت در اروپا، در بازگشت به نیویورک، وقتی در یک کلاب شبانه با گروهش مشغول اجرا بودند، به اجبار تهیه کننده که از او درخواست کرده بود برای ضبط صفحه، یک قطعه ی دیگر را اجرا کند، با بی میلی، آهنگی ( “Body"بادی andاند Soul”سول" ) را اجرا کرد که مسیر موسیقی جَز را برای همیشه تغییر داد. این قطعه، را می توان نقطه ی اوج بداهه نوازی در جَز دانست. جملات مارپیچ گونه ی هاوک، بخوبی بیانگر سبک آرپژ او در بداهه نوازی است که با اعتماد به نفس و تامل او، تنش ایجاد می کنند. هاوکینز بعدها از پاساژهایش که تمایل به اوج گرفتن داشتند به عنوان گونه ای ارضای جنسی یاد کرد. ▼
از او به عنوان پدر ساکسفون تنور یاد می شود. نخستین ساکسفونیست های مهم در موسیقی جَز از ساکسفون سوپرانو ([[سیدنی بشه]]) و یا ساکسفون کلید C ([[فرانک ترامبائر]]) استفاده می کردند اما بعد از اینکه کلمن هاوکینز، ساکسفون تنور را به عنوان یک ساز محوری در جَز (همانند گیتار در راک اند رول) شناساند، ساکسفون های مذکور، محبوبیت خود را از دست دادند.
▲از دوران کودکی استعداد موسیقی سرشاری داشت. در سال [[۱۹۲۲ (میلادی)|۱۹۲۲]] [[میمی اسمیت]] او را کشف کرد. یک سال بعد هاکینز همکاری با فلچر هندرسن را آغاز کرد که ده سال طول کشید. در [[۱۹۳۴ (میلادی)|۱۹۳۴]] به [[اروپا]] رفت و در بسیاری از شهرهای اروپا [[کنسرت]] داد و صفحه پر کرد. در [[۱۹۳۷ (میلادی)|۱۹۳۷]] صفحه معروفی را با [[بنی کارتر]] و [[جنگو راینهارت]] و [[استفان گراپللی]] ضبط کرد. با آغاز [[جنگ جهانی دوم]] به [[آمریکا]] برگشت و در سال [[۱۹۴۰ (میلادی)|۱۹۴۰]] صفحه ''بادی اند سول'' را ضبط کرد که معروف‌ترین اثر اوست. در [[دهه ۱۹۴۰ (میلادی)|دههٔ ۱۹۴۰]] از معدود قدیمی‌های جاز بود که به سبک [[بی‌باپ]] رو آوردند. در‌در [[۱۹۴۴ (میلادی)|۱۹۴۴]] با [[تلانیوس مانک]] و [[دیزی گیلیسپی]] صفحه‌ای ضبط کرد. نوآوری‌های [[لستر یانگ]] و [[چارلی پارکر]] در [[۱۹۴۶ (میلادی)|۱۹۴۶]] کارهای او را قدیمی جلوه می‌داد ولی هاکینز اهل تطبیق با جریانات جدید بود و در سال‌های بعد با کسانی مانند [[روی الدریچ]] و [[تلانیوس مانک]] و [[مکس روچ]] و [[جان کولترین]] و [[سانی رالینز]] همکاری کرد. در اوایل [[دهه ۱۹۶۰ (میلادی)|دههٔ ۱۹۶۰]] با ارکستر [[دوک الینگتن]] نواخت.
▲هاوکینز، متولد ۱۹۰۴، ملقب به "هاوک" و یا "Bean" طی ۱۱ سال فعالیتش در ارکستر [[فلچر هندرسون]]، (بین سال های ۱۹۲۳-۳۴) تقریبن بدون رقیب بود. در آنزمان سبک نواختنش به عنوان الگویی صحیح از نواختن ساکسفون، معرفی شده بود؛ ویبراتوی غلیظ، صدای زنگ دار قوی و حرارت بااحساس صدای سازش به همراه هوش هارمونیکش، هر نوازنده ای را مسحور خود می کرد.
اگرچهاگرچه گرایش اصلی هاوکینز سبک سویینگ یا جز سنتی بود اما او تا قبل از مرگش در ۱۹۶۹ با نوارنده های [[بی باپ]] همکاری بسیاری داشت و بر روی بسیاری از آنها تاثیرگذار نیز بود.{{-}}▼
▲بعد از ۵ سال اقامت در اروپا، در بازگشت به نیویورک، وقتی در یک کلاب شبانه با گروهش مشغول اجرا بودند، به اجبار تهیه کننده که از او درخواست کرده بود برای ضبط صفحه، یک قطعه ی دیگر را اجرا کند، با بی میلی، آهنگی ( “Body and Soul” ) را اجرا کرد که مسیر موسیقی جَز را برای همیشه تغییر داد. این قطعه، را می توان نقطه ی اوج بداهه نوازی در جَز دانست. جملات مارپیچ گونه ی هاوک، بخوبی بیانگر سبک آرپژ او در بداهه نوازی است که با اعتماد به نفس و تامل او، تنش ایجاد می کنند. هاوکینز بعدها از پاساژهایش که تمایل به اوج گرفتن داشتند به عنوان گونه ای ارضای جنسی یاد کرد.
▲اگرچه گرایش اصلی هاوکینز سبک سویینگ یا جز سنتی بود اما او تا قبل از مرگش در ۱۹۶۹ با نوارنده های [[بی باپ]] همکاری بسیاری داشت و بر روی بسیاری از آنها تاثیرگذار نیز بود.{{-}}
== منابع ==
Giddins, Gary. DeVeaux, Scott. 2009. Jazz. W. W. Norton Company.
