آیین توبه: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
Fatranslator (بحث | مشارکتها) جز افزودن ناوباکس ۷.۵> الگو:کلیسای حواری ارمنی (درخواست کاربر:Modern Sciences)+تمیز+ |
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۴:
== پیشینه ==
اعتراف نامه با محتوای دعا و نیایش و طلب بخشایش رامی توان از حدود ۲۵۰۰ سال قبل از میلاد در ادبیات مصر باستان مشاهده کرد. از حدود ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد نیز در ادبیات آشوری - بابلی، سرودها و دعاهایی مانند مزامیر عبرانی به جا
در سنت یهودی مسیحی، اعتراف به گناه به صورت علنی یا شخصی، برای کسب مغفرت الهی ضروری تلقی شدهاست.
خط ۱۵:
بهتدریج رسم آشتی دادن یا بخشودن گناهکاران بلافاصله پس از اعتراف و پیش از انجام توبه مورد توجه قرار گرفت.
در پایان قرن یازدهم، تنها گناهکاران رسوا و بدنام در روز پنج شنبه مقدس آشتی داده میشدند. اغلب چنین بود که اعتراف به جرم گناهان شدید تا آستانه مرگ به تأخیر میافتاد. برای تصحیح این رویه نادرست، چهارمین [[شورای لاتران]] در سال [[۱۲۱۵ (میلادی)|۱۲۱۵]] قانونی را وضع کرد که بر اساس آن، هر مسیحی باید سالی یک بار نزد کشیش اعتراف کند، البته این اقرارها به امانت نزد کشیش میماند و
بزرگانی چون [[لایبنیتز]]، [[ولتر]] و [[گوته]] اشاراتی به محاسن این آیین کردند. چرا که معتقد بودند اعتراف به گناه علاوه بر تسکین خاطر گناهکار از میزان جرایم عمومی نیز میکاهد. هر چند که این سنت بعدها دچار تغییرات زیادی شد.
بر اساس تعالیم [[کلیسای کاتولیک]] روم آیین اعتراف یکی از آیینهای مقدس است که [[مسیح]]
اغلب [[پروتستان|پروتستانها]] اعتراف کلی به گناهان و بخشودگی در [[مراسم عشای ربانی]] را برای [[شام خداوند]] کافی میدانند. به عقیده بسیاری از [[لوتری|لوتریها]]، اعتراف و برائت شخصی بود که از [[نهضت اصلاحات دینی]] (Reformation) جان سالم به در برد. اما سرانجام بیشتر اعضای آن از آن روی تافتند. [[ژان کالون]] نیز به ارزش اعتراف و برائت شخصی برای آنان که آگاهانه دچار این مشکل شدهاند، اذعان داشت اما منکر این بود که اعتراف کردن یکی از آیینها باشد یا آن که برای مغفرت گناهان ضروری باشد.
|