موسیقی ایران پس از اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
←قرن دهم به بعد: گسترش |
←قرن دهم به بعد: گسترش |
||
خط ۶۰:
در پایان قرن نهم هجری، موسیقی در ایران وارد یک ''دوران فترت'' شد و از آن زمان تا اواخر [[قاجاریه]] و شروع [[انقلاب مشروطه|مشروطیت]] موسیقی در ایران رونقی نداشت.<ref>{{پک|صفوت|۱۳۵۰|ک=پژوهشی کوتاه|ص=۳۹}}</ref>
از میان پادشاهان [[صفویه]] تنها [[شاه عباس]] به موسیقی توجه نشان داد؛ از جمله موسیقی‌دانان این دوره این نام‌ها به جا مانده‌است: میرزا محمد کمانچه‌ای، استاد شهسوار چهارتاری، سلطان محمد طنبوره‌ای، و محمد چنگی. مهم‌ترین اثر مکتوب از این دوره عبارت است از ''[[بهجت‌الروح]]'' که احتمالاً توسط [[عبدالمومن بن صفی‌الدین گرگانی]] نگارش شده اگر چه نویسندهٔ آن اسمی از خود نبرده‌است.<ref>{{پک|معارف|۱۳۷۴|ک=ویژگی موسیقی اسلامی ایران|ص=۴۴۵}}</ref><ref>{{پک|صفوت|۱۳۵۰|ک=پژوهشی کوتاه|ص={{چر}}۴۹-۵۰}}</ref>
در دوران [[افشاریه]] پادشاهان مشغول سرکوب شورش‌های داخلی و اغتشاشات خارجی بودند و فرست پرداختن به موسیقی نداشتند. در دورهٔ [[زندیه]] نیز تنها مدتی کوتاه دوام داشت و مجال هنرپروری نداشت. سپس دوران [[قاجاریه]] شروع شد. اولین شاه قاجار، [[آغا محمدخان]] تنها دو سال و نیم حکومت کرد و فرصتی برای توجه به هنرمندان نیافت. اما پس از او، [[فتحعلی شاه]] به موسیقی‌دانان توجه نشان داد و برایشان مقرری تعیین کرد. در این دوره دو استاد با نام‌های استاد زهره و استاد مینا هر کدام یک گروه موسیقی تشکیل دادند. این دو زن خود به ترتیب شاگرد استاد رستم شیرازی و استاد مهراب اصفهانی بودند. ثمرهٔ توجهات فتحعلی شاه و [[محمد شاه]] در دورهٔ سلطنت [[ناصرالدین شاه]] نمایان شد. این پادشاه به هنر توجه زیادی نشان داد و از رشد و ترقی موسیقی‌دانان حمایت کرد.<ref>{{پک|صفوت|۱۳۵۰|ک=پژوهشی کوتاه|ص=۵۰}}</ref>
== تقسیم‌بندی‌های موسیقایی ==
| |||