خواجه عبدالله انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

|زادگاه = [[هرات]]، [[افغانستان]]که دربخشی آن زمان بخشیاز ازآریانایایرانِ بزرگ بودهاست.

|محل زندگی = [[هرات]] [[افغانستان]]

|ملیت = [[افغانستانیایران]] فرهنگی یا ایرانِ بزرگ

'''ابواسماعیل عبدالله بن ابی‌منصور محمد''' (زادهٔ ۲ شعبان ۳۹۶ ه‍. ق/ ۳۸۵ ه‍.ش / ۱۰۰۶ م. در شهر [[هرات]] [[افغانستان|افغانستان امروزی]] درگذشتهٔ ۲۲ ذی الحجه ۴۸۱ ه‍. ق/ ۴۶۷ ه‍.ش / ۱۰۸۸ م) در [[هرات]] معروف به «پیر هرات» و «پیر انصار» و «خواجه عبدالله انصاری» و «انصاری هروی»، دانشمند و عارف صوفی مسلک [[ایران قدیم]] بود. او به عنوان یکی از نوابغ ادبی و چهره‌های شاخص [[مردم افغانستان|ایرانی]]<ref>Arthur John Arberry, "Sufism: an account of the mystics of Islam", Courier Dover Publications, 2001. pg 69: "This manual was well regarded in later times; commentaries upon it were written among others by the celebrated Persian mystic Ansari"</ref> و خراسان قدیم در قرن ۱۱ میلادی/ ۵ ه‍.ق شناخته می‌شود که به عنوان مفسر قرآن، محدث، اهل فن جدل و استاد اخلاق، دستی بر آتش داشته است. عمده شهرت وی بخاطر فن سخنوری، اشعار و متون نغز و بی مانندش، بخصوص در مدح و ثنای خداوند به زبان‌های عربی و فارسی بوده است.

وی از اعقاب [[ابوایوب انصاری]] است که صحابهٔ پیغمبر بود. مادرش از مردم [[بلخ]] بود و عبدالله خود در [[هرات]] یکی از شهرهای غربی [[افغانستان]] کنونی متولد شد و از کودکی زبانی گویا و طبعی توانا داشت چنان‌که شعر [[فارسی]] و [[عربی]] را نیکو می‌سرود و در جوانی در علوم ادبی و دینی و حفظ اشعار عرب مشهور بود و مخصوصاً در حدیث قوی بود و آمالی بسیار داشت و در فقه روش [[امام حنبل]] را پیروی می‌کرد.