معماری هندی: تفاوت میان نسخه‌ها

# جنوب [[کوه‌های هیمالیا]] که دره‌های رودهای سندو گنگ در آنهاآن‌ها قرار دارند. نخستین فرهنگ بزرگ [[هند]] در ۳۰۰۰(ق. م) در علیای دره سند متمرکز شده بود.

واقع در ۴۰۰ کیلومتری شمال کراچی [[پاکستان]] امروزی و در بردارنده تمدن عظیمی در ۳۰۰۰(ق. م) در دره رود سند بود. طرح شهرسازی مدرن و علمی کم‌نظیر آن باعث شد تا آن را "مانهاتن عصر برنز "بنامند. در نقشه شهرسازی آن بلوار عظیم شمالی-جنوبی با خیابانهای فرعی شرقی-غربی قرار داشته و منازل مسکونی در کوچه‌های باریک این خیابانها واقع بوده استبوده‌است.<ref>اشنایی با معماری جهان مولف دکتر محمد ابراهیم زارعی صفحه ۱۵۷ پاراگراف سوم</ref>

درب منازل در گذرگاه‌های فرعی باز می شده و نور و هوا از حیات خلوت تامینتأمین می گردیده. بناها به صورت دو طبقه با پلکان به یکدیگر متصل بوده‌اند وجود چاه‌های آجری با درب به منظور جلوگیری از افتادن اجسام به داخل آن، حتی تا زمان رم و یونان باستان دیده نشده است.

سیستم فاضلاب سرپوشیده درون شهریدرون‌شهری زیر پیاده‌روها که به خارج شهر هدایت می‌شد، حمامی ساخته از آجر و ملات ساروج بر روی تپه‌ای مصنوعی به ارتفاع ۷ تا ۱۴ متر با دیوار اصلی دو جداره و کف شیبدار به سمت مجرای فاضلاب، انبار غله و نیز سالنی دارای ۲۰ ستون با حیاط خلوت داخلی به عنوان دفتر مرکزی همگی از امتیازات این شهر محسوب می‌شدند.<ref>اشنایی با معماری جهان مولف دکتر محمد ابراهیم زارعی صفحه 160</ref>

# برقراری عدالت اجتماعی با توجه به وضع ساختمان سازیساختمان‌سازی ایشان، چنانچه وضع اجتماعی مردم آن با وضع مردم سومر برابر و ازمصریان و بابلیان زمان خود برتر بود.<ref>اشنایی با معماری جهان مولف دکتر محمد ابراهیم زارعی صفحه 162</ref>

این تمدن تا ۳۰۰ (ق. م) ادامه داشته و همچنان با تمدنهای مصر و بین‌النهرین در ارتباط بوده است،بوده‌است، شاهد این مدعا مهرهایی است که در هردوی این تمدن‌ها یافت شده استشده‌است.

از حدود قرن ۳(ق. م) تا ۶ و ۷ میلادی [[آئین بودایی]] حاکم بر هند، بر فرهنگ و هنر آن سرزمین تاثیراتتأثیرات زیادی گذاشت.

آثار معماری دوره ودائی و بودایی از چوب بوده و به همین دلیل از کوشکهای عظیم و هفت طبقه آن زمان چیزی به جای نمانده استنمانده‌است. لیکن بنا به وصفیات این آثار متأثر از هنر ایرانی بوده‌اند.

پس از گرویدن " [[آشوکا]] " به دین بودائی آثار معماری هندی از سنگ ساخته شد و نمادهایش را از آیین بودا وام گرفت. از جمله آثار باقی‌مانده سر ستونی از کاخ آشوکا در منطقه " سارنات " هندوستان است که چهار شیر پشت به پشت روی آن حکاکی شده‌اند. آنهاآن‌ها غالب و شکل ایرانی دارند، در زیر آنهاآن‌ها نقوش برجسته‌ای از فیل و گردونه آیین بودا به نماد چرخه زندگی و حیات رسم شده و زیر این کتیبه نیلوفر آبی سنگی بزرگی حجاری شده استشده‌است که در معماری ایران بسیار به چشم می‌خورد؛ نماد نیلوفر، در هنر چین و ژاپن نیز دیده می‌شود.<ref>اشنایی با معماری جهان مولف دکتر محمد ابراهیم زارعی صفحه 166 پاراگراف دوم</ref>

در دوره کهن پشته خاکی بود که بر گوری قرار داشت، بعدها به بنای گنبد یادبودی به منظور نگهداری جسد پارسای بودایی تغییر شکل داد. استوپا محل حفظ خاکستر مردگان، نماد مرگ بودا، نشانه آیین بودایی و محل پرستش محسوب می‌شود. اکثر استوپاها از گنبدی آجری که دکلی روی آن بر افراشته شده و اطرافش را نرده‌های سنگی پوشانده ساخته شده‌اند و روی نرده‌ها با نمادهای بودایی تزئین شده، قدیمی ترینقدیمی‌ترین استوپا در بارهوت هندوستان واقع است.<ref>اشنایی با معماری جهان مولف دکتر محمد ابراهیم زارعی صفحه 167 پاراگراف دوم</ref>

این عمارت که توسعه یافت و سر انجامدر سدع نخست پیش از میلاد به پایان رسید، امروزه به عنوان نقطه اوج پیشرفت یک دوره از تمدن هند به شماربه‌شمار می‌رود.<ref>هنر در گذر زمان، هلن گاردنر، ترجمه محمد تقی فرامرزی، صفحه 685 پ 3</ref>

دوره حکومت سلسله ماوری، شاهد پیدایش مقدمات یک سبک بی نظیربی‌نظیر معماری (پرستشگاههایی که در دل صخره‌های سنگی کنده می‌شدند بود. بخش‌هایی از درون و بیرون این غارها را با تقلید مو به مو از ابنیه چوبی آن دوره، کنده کاری کردند.<ref>هنر در گذر زمان، هلن گاردنر، ترجمه محمد تقی فرامرزی، صفحه 685</ref>

محل خلوت و تن آسایی و آرامش رهروان زنده دل بودایی بود که در سنگهایسنگ‌های کوه بنا می‌گردید. غالباً سردر آن نعلی شکل بود و با ستونها، دیوارهای سنگی و رواق‌های خوش نقش تزئین می‌شد و داخل غار را ستونهای مزین و سر ستونهای جانوران به حالت نقش برجسته تشکیل می‌داد. درون معبد تالاری برای اجتماع بود و در انتهای آن محرابی که بقایای اجساد مردگان مقدس در آن قرار می‌گرفت و در طول تالار دو ردیف ستون شبستان را از راهروهای کناری جدا می‌کرد.<ref>اشنایی با معماری جهان مولف دکتر محمد ابراهیم زارعی صفحه 169</ref>

در فاصله میان " بمبئی " و " پونه " از کهن ترینکهن‌ترین و زیبا ترینزیبا‌ترین معابد غاری است که در سال ۵۰ میلادی ساخته شد و برای ساخت آن قله یک تپه را خالی کرده و معبدی با طول ۳۸ متر و ارتفاع ۱۴ متر بنا کردند، صحن مرکزی به استوپایی در انتها منتهی می‌گردد. در دو طرف صحن دو ردیف ستون با سر ستونهای زنان و مردان فیل سوار احداث شده که پشت آنهاآن‌ها راهرو می‌باشد.

در سده شش میلادی با ساخت تالار ستوندار عظیمی با حدود ۳۰۰ متر مربع درون قله‌ای بنا گردید. سردیس شیوا در مقام خدای خدایان شبیه‌سازی شده استشده‌است و وجود سردیسهایی که سه چهره را شامل می‌شود به همراه افسانه شیوا که بر دیوارها کنده شده‌اند بر عظمت این کاخ می‌افزایند.

تالار چایتیا نعلی شکل است که در فاصله نه چندان زیادی از دیواره آن ستونهایی قرار دارد. ردیف ستونها با دیوار تالار موازی است. در گودی انتهای تالار استوپایی واقع شده استشده‌است. طاق تالار بر فراز استوپا منحنی است و با شکل منحنی بدنه استوپا هماهنگ است. حیرت انگیز ترینانگیز‌ترین وجه تالار چایتیا حفر شدن آن در دل سنگهایسنگ‌های سخت و دیواره کوهها است.<ref>معماری بودایی و وجوه نمادین آن، امیر حسین ذکرگو، فصلنامه فرهنگستان هنر، تابستان 83 صفحه 121</ref>

هنر نقاشی هند احتمالاً اعتبار و عظمتی همپای هنر پیکره تراشی داشته ولی متأسفانه اثار نقاشی چندانی در این سرزمین باقی نمانده استنمانده‌است. نخستین نمونه‌های آثار نقاشان هندی، تکه‌هایی هستند متعلق به حدود سده نخست پیش از میلاد، که از غار آجانتا بدست امده‌اند. نقاشیهای آجانتا چیزی بیش از تجلی اعنقاد و سرسپردگی به آئین بودا هستند و هرچند تصاویر از متون بودایی، اما بازتاب یک هنر پیشرفته و درباری انددرباری‌اند.<ref>هنر در گذر زمان، هلن گاردنر، ترجمه محمد تقی فرامرزی، صفحه 696</ref>