حزب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حزب''' در سیاست سازمانی سیاسی است که به دنبال تأثیرگذاری در [[حکومت]] است، این تأثیرگذاری معمولاً از طریق نامزد کردن کسانی با دیدگاه‌هایی همسو با حزب برای کسب مسئولیت‌ها و مناصب سیاسی صورت می‌پذیرد.<ref>{{cite book|last=Mc Donald|first=Neil|title=The Study of Political Parties|year=1963|location=New York}}</ref> احزاب در فعالیت‌هایی نظیر [[کارزار سیاسی|کارزارهای انتخاباتی]]، پژوهش‌های آموزشی یا اعتراض‌های سیاسی مشارکت می‌جویند. احزاب معمولاً به دنبال به کار بستن ایدئولوژی خاص یا دیدگاهی مشخص هستند که با اهدافی معین در ساختار و برنامه هایشان ذکر شده استشده‌است و باعث پدیدآیی افرادی با اهداف یکسان حول محور حزب می‌شود.

عموماً، در بازه‌های زمانی مشخص، گردهمایی‌های حزب برگزار می‌شوند تا دبیران حزب در آنهاآن‌ها انتخاب شوند. هم چنین اگر تعداد کافی از اعضا چنین درخواستی داشته باشند می‌توان انتخاباتی برای تعیین یا تغییر رهبر حزب برگزار کرد. یکی دیگر از اهداف برگزاری همایش‌های حزب این است که ارزش‌ها و برنامه‌های حزب در سال آینده برای اعضا بیان و مشخص شوند.

این گونه دسته‌بندی‌ها و شاخه‌ها برای دستاوردها، آموزش و به کار گیریکار‌گیری افراد در حزب بسیار مفید هستند.

وقتی حزب به وسیله اعضایش در مجلس نمایندگان، نمایندگی می‌شود، رهبر حزب همزمانهم‌زمان به عنوان رهبر اعضای گروه در مجلس نیز به انجام وظایفش مبادرت می‌ورزد؛ بسته به حداقل کرسی‌های گرفته شده، احزاب عموماً به رهبر خود اجازه می‌دهند تا اگر اکثریت مجلس را در دست داشته باشند، ریاست مجلس نمایندگان را بر عهده بگیرد. در نظام‌های پارلمانی وقتی که حزب تبدیل به بزرگترین مخالف رسمی حکومت شود، معمولاً اعضای حزب به گونه‌ای رسمی [[دولت در سایه]] را تشکیل می‌دهند؛ و وقتی که حزب بتواند اکثریت کرسی‌ها در مجلس را در دست بگیرد، آن وقت همان تیمی که دولت در سایه را تشکیل داده بودند تبدیل به اعضای [[کابینه وزیران]] خواهند شد.

گذشته از این، در مواردی که احزاب خیلی راست، خیلی چپ یا منطقه‌ای در سطح [[مجلس ملی]] وجود داشته باشند، همان‌طور که در [[اتحادیه اروپا]] به این شکل است، جریان اصلی احزاب سیاسی ممکن است دست به تشکیل یک قرنطینه بزنند که در آن سیاست‌هایی اعمال شود که منجر به منزوی کردن احزاب مخالف شده و کاری کند که دیدگاه‌های آنان در [[مجلس قانون گذاری]] ضد نظام تلقی شده و توسط دولت قابل پذیرش نباشد. با این وجود این فضای قرنطینه‌ای در دو دهه گذشته در کشورهایی که به دموکراسی‌های چند حزبی پای بندند به شدت ممنوع شده استشده‌است چرا که باعث می‌شود عده‌ای از احزاب نتوانند به گونه‌ای برابر در انتخابات مشارکت جسته و احتمالاً برنده آن باشند، جدا از این که خود این امر باعث افزایش بی میلی این احزاب منزوی برای مشارکت جستن در دولت شده و در این صورت دولت دیگر نمی‌تواند نمادی از جمع آرای ملت یا حداقل پتانسیل احتمالی آن باشد.<ref>McDonnell and Newell (2011) 'Outsider Parties'</ref>

در نیمه دوم قرن بیستم دموکراسی‌های مدرن شروع به معرفی قواعدی برای به جریان افتادن منابع مالی احزاب کردند، برای مثال می‌توان به انتخابات قانون [[کانادا]] در سال ۱۹۷۶، انتخابات پی.پی.آر. ای در [[انگلستان]] و انتخابات اف.ای.سی. ای در [[ایالات متحده]] اشاره کرد که همگی در این راستا برگزار شدند. چنین نظام‌هایی گونه‌های مختلفی از مقررات را برای نقل و انتقال منابع مالی و هزینه کردن آنهاآن‌ها فراهم آوردند؛ به علاوه محدودیت‌ها و موانعی مشخصی را بر سر راه بعضی از فعالیت‌های عمومی احزاب سیاسی، مانند کارزارهای انتخاباتی، قرار دادند.

در نظام‌های تک حزبی، احزاب مخالف ممکن است مجال حضور داشته باشند، و شاید حتی در این کشورها سنت دموکراتیک عمیقی وجود داشته باشد، اما این احزاب مخالف هیچ شانسی برای به دست گرفتن قدرت نخواهند داشت. گهگاه شرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی و نظر شهروندان دلیل شکست دیگر احزاب ذکر می‌شود. گهگاه در کشورهایی که همان سنت دموکراتیک را همان ندارند یا این سنت‌ها کمتر در آن وجود دارند، تک حزب اصلی حتی با [[تقلب در انتخابات]] نیز به گرفتن قدرت سیاسی مبادرت می‌ورزد. در موارد مؤخر تر این گونه نظام تک حزبی بیشتر به امری مبهم تبدیل شده استشده‌است. مثال‌های نظام‌های تک حزبی را می‌توان در موارد زیر برشمرد: حزب فعالیت مردم در [[سنگاپور]]، کنگره ملی آفریقا در [[آفریقای جنوبی]]، حزب حفاظت از حقوق بشر در [[ساموآ]]، کنگره ملی هند در [[هند]] از ۱۹۴۷ تا ۱۹۹۶، و حزب سوسیال دموکراتیک مونته نگرو در [[مونته نگرو]]. نظام‌های تک حزب چیره همچنین در [[مکزیک]] با نام حزب انقلابی تا سال ۱۹۹۰، در [[جنوب ایالات متحده]] با نام [[حزب دموکرات]] از اواخر قرن نوزده تا دهه ۱۹۷۰، در [[اندوزی]] با نام گلونگان کاریا (حزب گروه‌های کارکردی) از اوایل دهه ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۸، و در [[ژاپن]] با نام حزب لیبرال دموکرات تا سال ۲۰۰۹ وجود داشته‌اند.

ایالات متحده نیز اساساً به یک نظام دو حزبی تبدیل شده استشده‌است. از آغاز تولد این جمهوری معمولاً یک '''حزب محافظه کار''' (مثل [[حزب جمهوریخواه]]) و یک '''حزب لیبرال''' (مانند [[حزب دموکرات]]) گویای وضع موجود در سیاست آمریکایی بوده‌اند. احزاب ثالث (مانند حزب لیبرال) معمولاً با حمایت‌های کم و پیروزی‌های نادر در انتخابات روبرو می‌شدند. علی‌رغم این، مثال‌های متعددی وجود دارد که نشان می‌دهد احزاب ثالث بر خلاف این جریان کلی، رای را از احزاب بزرگی که انتظار پیروزی شان در انتخابات می‌رفت ربودند و برنده آن شدند. (مانند [[تئودور روزولت]] در انتخابات ۱۹۱۲ و [[جرج والاس]] در انتخابات ۱۹۶۸ و [[روس پروت]] در انتخابات ۱۹۹۲)

نظام سیاسی بریتانیا گرچه از نظر تکنیکی بر پایه نظام چند حزبی است، اما در کل بر مبنای دو حزب اداره می‌شود (که گهگاه نظام دو و نیم حزبی نیز نامیده می‌شود)؛ از دهه ۱۹۲۰ دو حزب بزرگ سیاسی انگلستان [[حزب محافظه کار]] و [[حزب کارگر]] بوده‌اند. قبل از آن که حزب کارگر در انگلستان ظهور کند، حزب لیبرال دیگر حزب بزرگ و اصلی این کشور به همراه محافظه کاران بود. از آن جا که دولت ائتلافی و حداقلی، ویژگی اساسی سیاست بریتانیا می‌باشد، همیشه سعی شده استشده‌است نظام انتخاباتی برای انتخابات اصلی این کشور طراحی شود که تسلط این دو حزب را تضمین کند، گرچه همیشه این دو حزب به حزب ثالثی نیاز داشتند تا به عنوان پشتوانه‌ای برای در دست داشتن اکثریت در مجلس نمایندگان برایشان باشد.<ref name="BBC2005">{{cite news |url=http://news.bbc.co.uk/1/shared/vote2005/past_elections/html/default.stm |title=General Election results through time, 1945–2001 |publisher=BBC News |accessdate=2006-05-19}}</ref> (نظام‌های مبتنی بر رای اکثریت عموماً منجر به نظام دو حزبی می‌شوند، این رابطه توسط [[موریس دورجر]] تبیین شده استشده‌است که با نام قانون دورجر شناخته می‌شود.<ref>Duverger 1954</ref>) با این وجود، انتخابات عمومی سال ۲۰۱۰ منجر به یک دولت ائتلافی شد که حزب محافظه کار را با [[لیبرال دموکرات‌ها]] متحد کرد. همچنین در انگلستان تعداد قابل توجهی از دیگر احزاب نیز وجود دارند که چه در گذشته و چه اکنون تعدادی از کرسی‌های مجلس نمایندگان را در اختیار دارند.

چیزی که بیش از هر چیزی در نظام‌های چند حزبی مطرح است این است وقتی سه یا تعداد بیشتری حزب در کشور وجود داشته باشد هیچ تک حزبی نمی‌تواند به تنهایی کل قدرت را در دست بگیرد و احزاب در کنار یکدیگر کار می‌کنند تا بتوانند دولتی ائتلافی را تشکیل دهند. این امر در سیاست‌های جمهوری ایرلند از دهه ۱۹۸۰ ظهور کرده استکرده‌است و تقریباً همیشه در [[آلمان]] صادق بوده استبوده‌است چه در سطح ملی و چه در سطح ایالتی. علاوه بر این از زمان تشکیل [[ایسلند|جمهوری ایسلند]] هیچ‌گاه در این کشور دولتی نبوده است که بر پایه دولت ائتلافی تشکیل نشده باشد (که معمولاً شامل ائتلاف حزب استقلال با یک حزب دیگر بوده استبوده‌است مثل متحدین سوسیال دموکرات). تغییرات سیاسی معمولاً با یک دولت ائتلافی آسان تر انجام می‌شوند تا در نظام‌های تک حزبی و دو حزبی.

هنوز احزاب سیاسی توسط بعضی‌ها جناج خوانده می‌شوند، به ویژه توسط کسانی که در دولت مشغول به کارند. این احزاب همیشه به شدت در حال رایزنی با سازمان‌ها، تجارت‌ها و گروه‌هایی با منافع خاص مثل اتحادیه‌های اصناف می‌باشند. پول و هدیه‌های مالی که به حزب یا اعضای رده بالای آن اعطا می‌شود ممکن است به عنوان یک مشوق عمل کند. چنین کمک‌هایی منبع سنتی جمع‌آوری منابع مالی برای احزاب هستند. این شیوه از اواخر قرن نوزدهم شروع شد و احزابی که تازه تأسیس بودند به مدد همین کمک‌ها می‌توانستند شروع به کار و فعالیت کنند، نمونه بارز این دسته از احزاب، حزب‌های دسته چپی کارگران بود. اما احزاب بعدها شیوه جدید را ابداع کردند، شیوه‌ای که حزب در آن به شدت عضو گیریعضو‌گیری می‌کرد و منبع جدیدی را برای تأمین درآمد خویش یافت؛ '''حق عضویت'''.

از نیمه دوم قرن بیستم احزابی که تنها به کمک‌های بیرونی متکی بودند، دچار مشکلاتی جدی شدند. به همراه بالارفتن امنیت کمک‌های بیرونی، مشکل دیگری در عضو گیریعضو‌گیری احزاب در دموکراسی‌های غربی پدید آمد که خود تبدیل به مانعی بر سر راه تأمین منابع مالی حزب شد و آن کم شدن تعداد اعضای احزاب بود. برای مثال در بریتانیا و استرالیا عضویت در دو حزب بزرگ آن‌ها در سال ۲۰۰۶ کمتر از یک هشتم آن چیزی بود که در ۱۹۵۰ داشتند، علی‌رغم افزایش قابل توجه جمعیت در این بازه زمانی.

در بریتانیا می‌توان مدعی شد که اشراف برای مشارکت در تأمین منابع مالی حزب تشویق می‌شوند و کسانی که چنین کمک‌هایی به حزب می‌کنند تبدیل به اعضای [[مجلس اعیان]] این کشور می‌شوند و در نتیجه در موقعیتی قرار می‌گیرند که می‌توانند در روندهای قانون گذاری مشارکت جویند. اما یکی از مشکلات این امر چیزی بود که در دوره [[لوید جرج]] و توسط وی اتفاق افتاد و آن فروش چنین حمایت‌هایی و بروز فساد در نظام سیاسی بریتانیا بود. برای جلوگیری از چنین مفاسدی در آینده، مجلس بریتانیا قانون جلوگیری از سوءاستفاده را در ۱۹۲۵ به تصویب رساند و بنابراین فروش چنین کمک‌هایی تبدیل به یک عمل کیفری شد. اما این امر هم نهایتاً به طوربه‌طور کامل جلوی فساد را نگرفت و اشراف راه‌هایی برای دور زدن این قانون نیز یافتند.

در بسیاری از دموکراسی‌های دیگر چنین کمک‌های دولتی (چه به صورت کلی یا تنها برای کارزارهای انتخاباتی) دهه‌ها پیش پایه‌گذاری شده‌اند. تأمین منابع مالی توسط دولت برای احزاب و نامزدها (در زمان انتخابات و دیگر مواقع) موارد متعددی داشته و به شدت رایج است. [[آلمان]]، [[سوئد]]، [[اسرائیل]]، [[کانادا]]، [[اتریش]] و [[اسپانیا]] مواردی از این دست هستند، گرچه کانادا عملاً تأمین منابع مالی برای احزاب توسط دولت را از سال ۲۰۱۰ برداشته استبرداشته‌است. از کشورهای دیگری که به تازگی در این زمینه گام برداشته‌اند می‌توان از [[فرانسه]]، [[ژاپن]]، [[مکزیک]]، [[هلند]] و [[لهستان]] یاد کرد.<ref>For details you may want to consult specific articles on [[Campaign finance in the United States]], [[Federal political financing in Canada]], [[Party finance in Germany]], [[Political donations in Australia]], [[Political finance]], [[Political funding in Japan]], [[Political funding in the United Kingdom]].</ref>

دو دسته‌بندی عمده در تأمین منابع مالی وجود دارد؛ '''مستقیم'''، که یعنی انتقال مستقیم پول به حزب، و '''غیر مستقیم'''، که شامل زمان تبلیغات و برنامه‌های تلویزیونی در رسانه‌های دولتی، خدمات پستی و کالایی می‌باشد. بر طبق آمار مقایسه‌ای که توسط شبکه دانش انتخاباتی ای سی ای ارائه شده است، در بررسی بیش از صد و هشتاد کشور، ۲۵ درصد کشورها هیچ تأمین مالی مستقیم یا غیر مستقیمی را انجام نمی‌دهند، ۵۸ درصد فراهم آورنده کمک‌های مالی مستقیم هستند و ۶۰ درصد کشورها کمک‌های غیر مستقیم اعطا می‌کنند.<ref>[http://aceproject.org/epic-en/CDMap?question=PC12 ACEproject.org] ACE Electoral Knowledge Network: Comparative Data: Political Parties and Candidates</ref> همان‌طور که از این اطلاعات مشخص است بعضی از کشورها به احزاب سیاسی خود هم کمک‌های مستقیم و هم غیر مستقیم را ارائه می‌دهند. کمک‌های دولتی ممکن است به تمام احزاب یکسان داده شده یا بسته نتایج کارزارهای قبلی یا تعداد نامزدهای شرکت کنندهشرکت‌کننده در انتخابات متفاوت باشد.<ref>[http://aceproject.org/epic-en/CDMap?question=PC15 ACEproject.org] ACE Electoral Knowledge Network: Comparative Data: Political Parties and Candidates</ref> متعاقباً احزاب نیز متکی به مخلوطی از کمک‌های مالی دولتی و بخش خصوصی هستند و باید منابع مالی خویش را به دقت و با جزئیات به هیئت اجرایی انتخابات ارائه کنند.<ref>[http://aceproject.org/ace-en/focus/core/crb/crb05/?searchterm=party%20funding ACEproject.org] ACE Encyclopaedia: Public funding of political parties</ref>

تأمین منابع مالی همچنین می‌تواند از طریق کمک‌های خارجی (دولت خارجی) فراهم شود. یاری رسانان بین‌المللی برای احزاب سیاسی در [[کشورهای در حال توسعه]] منابع مالی فراهم می‌کنند تا وسیله‌ای باشد برای ارتقای دموکراسی و پدیدآیی یک دولت خوب در آن کشور.<ref name=ODI /> این حمایت می‌تواند صرفاً مالی باشد یا به طرق دیگر باعث افزایش ظرفیت توسعه قرار بگیرد با فعالیت‌هایی نظیر بهبود بخشیدن به مرامنامه حزب، اساسنامه حزب و مهارت‌های کارزاری.<ref name=ODI /> بهبود ارتباط میان احزابی که از نظر ایدئولوژیکی با هم یکسو هستند نیز راه رایج دیگری برای حمایت‌های بین‌المللی است.<ref name=ODI /> گهگاه این حمایت‌ها می‌تواند حمایت مستقیم سیاسی از یک حزب سیاسی باشد، نظیر کمک و حمایتی که دولت ایالات متحده از حزب گرجی در [[گرجستان]] در انقلاب رز کرد. یاری رسانان غیردولتی بر پایه کمک‌های بیشتر بی طرفانهبی‌طرفانه عمل می‌کنند، و به این شکل چند یاری دهنده با کمک یکسان به تمام احزاب یک کشور سعی در بهبود وضعیت دموکراتیک آن کشور دارند.<ref name=ODI /> از دیگر اقداماتی که توسط یاری رسانان به کشورهای در حال توسعه برای پدیدآیی یک دولت خوب و بهبود وضعیت دموکراسی انجام می‌پذیرد می‌توان به گسترش اندیشکده‌هایی در جای جای جهان اشاره کرد که هدفی جز حمایت از گسترش و ایجاد دموکراسی در کل جهان ندارند.<ref name=ODI />

[[پرونده:William Hogarth 031.jpg|بندانگشتی|چپ|رای‌گیری در انتخابات پارلمان بریتانیا در ۱۷۵۴ که پرچم‌های آبی و نارنجی نشان از احزاب شرکت کنندهشرکت‌کننده در انتخابات دارد.]]

وقتی به طوربه‌طور کلی در مورد احزاب در جای جای جهان صحبت می‌کنیم باید به این اشاره کرد که هر یک از این احزاب خود را با یک رنگ معرفی می‌کنند که قبل از هر چیز برایشان بار هویتی دارد، به ویژه در مواقع انتخابات که رای دهندگانشان اینگونهاین‌گونه شناسایی شوند. احزاب محافظه کار عموماً از رنگ آبی<ref name="bbc color">{{citation | publisher=BBC | title=Why is the Conservative Party Blue | url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/magazine/4923050.stm | date=2006-04-20}}</ref> یا مشکی استفاده می‌کنند. صورتی معمولاً نشانگر سوسیالیست‌های معتدل است. زرد اغلب برای [[لیبرتارین]]‌ها و [[لیبرالیسم|لیبرال‌های کلاسیک]] استفاده می‌شود، از آنجا که زرد رنگ طلا می‌باشد حاکی از استانداردهای طلایی این احزاب و اندیشه هایشان می‌باشد. قرمز هم معمولاً به احزاب [[کمونیسم|کمونیست]] یا [[سوسیالیسم|سوسیالیست]] اشاره دارد.

سبز رنگ احزاب سبز، احزاب اسلام گرا و احزاب جمهوری‌خواه ایرلندی است. نارنجی بعضی مواقع اشاره به [[ناسیونالیسم|ناسیونالیست]]‌ها دارد نظیر [[هلند]]، یا در [[اسرائیل]] کمپ‌های نارنجی، و وفاداران اولستر در [[ایرلند|ایرلند شمالی]]؛ نارنجی هم چنین می‌تواند اشاره به اصلاحات نیز داشته باشد مانند [[اوکراین]]. در گذشته بنفش رنگ وفاداری درنظر گرفته می‌شد (مانند سفید) اما امروزه بیشتر برای احزاب [[فمینیسم|فمینیست]] به کار برده می‌شود. رنگ سفید نیز امروزه با ناسیونالیست‌ها پیوند دارد. حزب بنفش نیز به نوعی حزب فرضی دانشگاهی در ایالات متحده در نظر گرفته می‌شود که حزبی مرکزی میان دو حزب اصلی این کشور است (چرا که رنگ بنفش تلفیقی است از رنگ دو حزب اصلی این کشور؛ قرمز و آبی) و همچنین به عنوان احزاب به شدت آرمان گرایانه صلح و عشق نیز در نظر گرفته می‌شود (رنگ سبز نیز کارویژه‌ای را دارد). سیاه عموماً رنگ احزاب [[فاشیسم|فاشیست]] در نظر گرفته می‌شود و به زمان [[بنیتو موسولینی]] و رنگ پیراهن مشکی وی بر می‌گردد ولی همچنین این رنگ به [[آنارشیسم]] هم ارتباط می‌یابد. به گونه مشابه قهوه‌ای نیز با [[نازیسم]] در ارتباط است و به حزب نازی و یونیفورم‌های قهوه‌ای آنهاآن‌ها بازمی‌گردد.

طرح رنگ‌ها در [[سیاست ایالات متحده]] از استانداردهای بین‌المللی منشعب شده استشده‌است. از سال ۲۰۰۰ رنگ قرمز تبدیل به رنگ جناج راست یا همان حزب جمهوری‌خواه شده و رنگ آبی نشان از جناح چپ یا حزب دموکرات دارد. با این وجود، بر خلاف رنگ احزاب در دیگر کشورها، احزاب آمریکایی خود این رنگ‌ها را انتخاب نکرده‌اند، بلکه این رنگ‌ها در رسانه‌ها در انتخابات سال ۲۰۰۰ و توسط خبرنگاران برای این دو حزب در نظر گرفته شد. قبل از انتخابات سال ۲۰۰۰ در هر [[انتخابات ریاست جمهوری]] رسانه‌ها اعلام می‌کردند که چه رنگی مربوط به کدام نامزد و حزب است. این چرخه تعویض رنگ‌ها تا سال ۲۰۰۰ ادامه یافت تا این که رنگ‌های مطرح شده در این انتخابات مورد قبول و توجه عام واقع شد و برای عدم بروز سردرگمی دیگر این رنگ‌ها برای همیشه برای این احزاب در نظر گرفته می‌شوند.<ref>{{citation |publisher =Washington Post | title= Elephants Are Red, Donkeys Are Blue | url=http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A17079-2004Nov1.html |first=Paul |last=Farhi |date=2004-11-02}}</ref>

نماد احزاب سوسیالیستی عموماً مشتی است که یک رز را دربر گرفته استگرفته‌است. احزاب کمونیست عموماً از چکش استفاده می‌کنند تا نمایان گر کارگران باشد یا از داس برای نشان دادن کشاورزان بهره می‌جویند یا این که هر دوی چکش و داس را برای اشاره به هر دوی کارگران و کشاورزان در نمادهای خویش به کار می‌برند.

سمبل و نماد نازیسم صلیب شکسته است که ریشه در دوران باستان دارد و در طول زمان همیشه توسط گروه‌هایی که به تفوق نژادی و نژادپرستی معتقد بوده‌اند، مورد استفاده قرار می‌گرفته استمی‌گرفته‌است.

دانشمند فرانسوی علم سیاست، [[موریس دوررزه]]، تمایزی میان احزاب کادری و احزابی با اعضای بسیار قائل می‌شود. احزاب کادری نخبگان سیاسی هستند که دغدغه پیروزی در انتخابات و تأثیر محدودی بر فضای خارج از خود را دارند، و تنها در کارزارهای انتخاباتی مشغول به کار می‌شوند. اما احزاب بزرگ در صدد جذب و به کار گیریکار‌گیری اعضای جدید می‌باشند که به گونه‌ای منبع حزب برای تأمین منابع مالی در نظر گرفته می‌شوند و از آنان انتظار می‌رود در جهت گسترش ایدئولوژی حزب همان‌طور که در انتخابات فعالیت می‌کنند، کوشا باشند. احزاب سوسیالیست نمونه‌ای از این نوع احزاب هستند در حالیکه [[حزب محافظه کار بریتانیا]] و اتحادیه مسحیان دموکرات آلمان نمونه‌هایی از احزاب کادری می‌باشند. در ایالات متحده که هر دوی احزاب اصلی احزاب کادری تلقی می‌شوند، رقابت در دوره انتخابات قبل از این که به عرصه عمومی برسد به گونه‌ای درون حزبی است و افراد حزب با رقابت در حزب خویش می‌کوشند تا به عنوان نامزد حزب برای انتخابات معرفی شوند.<ref>Ware, ''Political parties'', pp. 65-67</ref>

* کتابهایکتاب‌های [[علم سیاست]] و [[مبانی سیاست]] تألیف دکتر [[عبدالحمید ابوالمحمد]]