سه‌گاه: تفاوت میان نسخه‌ها
| [نسخهٔ بررسی‌نشده] | [نسخهٔ بررسی‌نشده] |
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۲:
{{دستگاه‌های موسیقی ایرانی}}
'''دستگاه سه‌گاه'''، یکی از [[دستگاه (موسیقی)|هفت دستگاه موسیقی ایرانی]] است که تقریباً در همه ممالک اسلامی متداول است.<br>
[[دستگاه (موسیقی)|دستگاه]] (برگرفته از مفهوم محل قرار گرفتن دست بر روی ساز) کلمه‌ای است که در موسیقی، برای بیان و طبقه‌بندی حالات شنیداری و احساسی متفاوت یا متمایزی که احساس می‌شود به کار می‌رود. دلیل ایجاد این حالات متفاوت، [[کوک]] متفاوت در ساز است و نیز غالب بودن اجرا و بیان نوتی خاص که اجرا می‌شود. افراد و اشخاص متفاوت به فراخور و به دلیل تجربه‌های متفاوت زندگی، حالات روحی، نوع شخصیت بارز خود و ... از شنیدن یک آهنگ در یک دستگاه خاص، با یکدیگر متفاوت خواهد بود. اما شباهت کلی در احساس آنها وجود خواهد داشت و تفاوت در مراحل و مراتب جزئی‌تر دیده می‌شود. ملودی و نغمه‌ای که کاملا غمگین باشد، برای هر فرد دیگری نیز غمگین خواهد بود. از دستگاه‌ها هم برای بیان و برانگیخته کردن همین احساسات و حالات روحی استفاده می‌شود که در صورت انتخاب شعری مناسب برای خواننده‌گی (در صورت حضور خواننده)، می‌توان تاثیر ملودی را بیشتر نمود.<br>
این دستگاه، بیشتر برای بیان احساس غم و اندوه که به امیدواری می‌گراید مناسب است. نغمه‌های آوازی موجود در سه‌گاه، بسیار غم انگیز و حزن آور است.<br>▼
بنابراین هر دستگای، هر آواز و یا مقامی در موسیقی سنتی حالات کلی خاصی را در شنونده ایجاد و القا می‌کند.
▲
<br>
گوشه‌های مهم یا شاه‌گوشه‌های این دستگاه عبارت‌اند از: درآمد، مویه، زابل، مخالف، حصار.<br>
| |||