ماری کوری: تفاوت میان نسخه‌ها

وی اگرچه شهروند فرانسه بود ولی از امضای ماریا اسکلودوسکا کوری استفاده می‌کرد.<ref>See her signature, "M. Skłodowska Curie", shown in the infobox.</ref><ref>در ۱۹۱۱ نیز [[جایزه نوبل شیمی]] به «ماری کوری» اعطا گردید "Marie Sklodowska Curie" [[:File:Dyplom Sklodowska-Curie.jpg]].</ref> و هیچگاه [[هویت ملی]] خویش را فراموش نکرد. وی به دخترانش [[زبان لهستانی]] یاد داد و آنهاآن‌ها را برای بازدید به لهستان می‌برد.<ref name="goldsmith">{{cite book|author=Barbara Goldsmith|title=Obsessive Genius: The Inner World of Marie Curie|url=http://books.google.com/books?id=xuYSLk_tHfgC|accessdate=2 August 2012|year=2005|publisher=W. W. Norton & Company|isbn=978-0-393-05137-7|page=149}}</ref> همچنین اولین عنصری که کشف کرد را به افتخار لهستان، [[پولونیوم]] نامید.

ماری کوری کوچکترین فرزند از پنج فرزند خانواده بود. مادرش مدیر بهترین مدرسه دخترانه در ورشو و پدرش معلم فیزیک و ریاضی بود. پس از تولد او مادرش دچار بیماری سل شد و پدرش نیز از مقام خود سقوط کرد زیرا اعتقادات ملی‌گرایی خود را با دانش‌آموزانش درمیان می‌گذاشت. آنهاآن‌ها وضعیت مالی خوبی نداشتند. زمانی که ماریا ده ساله (۱۸۷۸ میلادی) بود مادر ماریا به علت بیماری سل فوت کرد. طی همین شرایط بد پدرش نیز از کار اخراج شد آنهاآن‌ها به اجبار خانه را به مسافرخانه تبدیل کردند تا از این راه درآمد داشته باشند. ماریا دوران تحصیلی فوق‌العاده‌ای را پشت سر گذاشت او در پانزده سالگی یک سال زودتر از شرایط قانونی مدرسه‌اش را تمام کرد.

یک سال پس از انجام آزمایش خواص مغناطیسی فولاد ماری به دیدن یک فیزیکدان لهستانی رفت مردی ساکت و سی پنج ساله با ریش کوتاه و موهای آشفته نام او پیر کوری بود که نه سال از ماری بزرگتر بود او نیز در یک خانواده علمی پرورش یافته بود ولی بالعکس پیر کوری در مدرسه کند ذهن بود ولی وقتی روی مسیله‌ای تمرکز می‌کرد دیگر غیرقابل کنترل بود ودرو در کارش بینظیر می‌شد بالاخره ان‌ها درجشنی که در سالن شهر برگزار شد ازدواج کردند آنهاآن‌ها به جای خرید ساعت زنگدار و چراغ خوراک پزی دو دوچرخه خریدند و با ان برای ماه عسل به بریتانی رفتند.

در ۱۲ آوریل ۱۸۹۸ کوری‌ها نظریه خود را به [[آکادمی علوم پاریس]] گزارش کردند. در ۱۴ آوریل، کوری‌ها با همکاری «لمون» شیمیدان فرانسوی، به جستجوی عنصر ناشناخته مزبور پرداختند. نتیجه این کار تنها چند قطره از ماده‌ای بود که آنهاآن‌ها این ماده را در لوله‌های شیشه‌ای آزمایشگاهی نگهداری می‌کردند.