[[خوارزمی]] در ''[[مفاتیح العلوم]]'' نام این ساز را «بربط» آورده و گفته که در اصل «برِبت» است به معنی سینهٔ بت (مرغابی)، چرا که ظاهر آن شبیه به سینه و گردن مرغابی است.<ref>{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی =ذاکر جعفری |نام = نرگس | پیوند نویسنده = | عنوان = کتاب سال شیدا: مجموعه مقالات موسیقی| ترجمه = | جلد = | سال = ۱۳۸۹| ناشر = آوای شیدا|مکان = تهران| شابک = 978-600-5193-42-8| صفحه = ۱۳۴| پیوند = | بازیابی =}}</ref>
== پیشینه بربت ==
این ساز را می‌توان از اصیل‌ترین سازهای موسیقی ایران باستان به همراه چنگ به‌شمار آورد.
آثار باستانی عیلامی وابسته به هزارهٔ سوم-چهارم پیش از میلاد، نگاره‌ای را نشان می‌دهد که چندین زن به شکل منظم در حال نواختن بربت هستند.
در اوایل اسلام به کشورهای عربی راه یافته و جانشین سازی به نام «[[مزهر]]» شده‌است.
بر پایهٔ برخی از اسناد «ابن سریح ایرانی نژاد» نخستین کسی است که در [[عربستان]] و در قرن یکم هجری بربت یا عود را نواخته و نوازندگی آن را آموزش داده‌است.
[[الاغانی]] می‌گوید:آشنایی او با عود از آنجا شروع شد که «[[عبدالله ابن زبیر]]» جمعی از ایرانیان را به [[مکه]] دعوت کرده بود تا [[کعبه|خانهٔ کعبه]] را تعمیر کنند. دیوارگران ایرانی عود می‌زدند و اهل مکه از [[ساز]] و [[موسیقی]] ایشان لذت می‌برند و آن را تحسین می‌کردند، [[ابن سریح]] پس به عود زدن پرداخت و در این صنعت سرآمد [[هنرمندان]] زمان گشت.
