در کوه‌های جنوبی ایزدخواست که کوه‌های مروارید و لریان از جمله یجملهٔ آن کوه‌ها می باشند، خرابه‌هایی از کلبه‌های سنگی وجود دارد که به آنها خرف خانه می گویند و مردم عقیده دارند در قدیم ایلات جنوب که ییلاق و قشلاق می کرده اند، هر پیری که خرف و از نظر روحی و جسمی از کار افتاده و مردنی بوده است، آن را بامقداری آب و غذا در آنجا می گذاشتند و محل را ترک می کردند.
در کتاب تذکره الائمه علامه مجلسی درباره یدربارهٔ مرده‌های گبران نوشته شده : مرده‌های خود را در دخمه می گذارند و به کوه‌ها می بردند و مربع به پشت می خوابانند با جامه‌های پوشیده و سگ سیاه همراه می برند و دو نان بالای سر و پائین پا می اندازند و سگ از روی مرده می جهد و نان را می خورد و این غسل میت ایشان است.
این خرف خانه‌ها احتمالا باقیمانده یباقیماندهٔ دخمه‌ها و محل سپردن اموات زردشتیان قدیم در آن محل بوده است.
