اسکای ترن: تفاوت میان نسخه‌ها

داگلاس میلویکی، مخترع آمریکایی در سال 1999 طرحی به نام skytran پیشنهاد داد. این طرح در اصل از حمل و نقل شخصی پرسرعت (personal rapid transit یا [http://en.wikipedia.org/wiki/Personal_rapid_transit PRT]) گرفته شده است، با این تفاوت که کابین های شخصی که همگی در یک سیستم بسته اند، با استفاده از فناوری مگلو بدون تماس با ریل و با سرعت ثابت 160 کیلومتر در ساعت حرکت می‌کنند. در این طرح نشان داده شده به دلیل تفاوت های اساسی این طرح با قطارهای مغناطیسی ([[قطار مگلو]]) هزینه‌ها به شدت افت می‌کند. به طور کلی سه نوع سیستم تعلیق به نام های EMS (سیستم تعلیق الکترومغناطیس) ، EDS (سیستم تعلیق الکترودینامیک) و [http://en.wikipedia.org/wiki/Inductrack Inductrack] یا ریل القائی وجود دارد که اولی در آلمان و دومی در ژاپن مورد استفاده قرار گرفته و سومی هنوز در مرحلهٔ آزمایش است. در این طرح، تعلیق از نوع Inductrack استفاده می‌شود. در این صورت ریل ها نیازی به نصب تجهیزات خاصی ندارند و تجهیزات اصلی مگلو در خود کابین ها نصب می‌شوند، به همین دلیل و به دلیل کوچک تر و سبک تر بودن کابین ها نسبت به قطار هزینهٔ نصب ریل ها بسیار کم تر می‌شود.

به نظر می‌آید طرح PRT مشکلاتی از قبیل سرعت بسیار کم،کسل کننده بودن و صداهای غیر متعارف دارد که در اسکای ترن این مشکلات تا حدی رفع شده است. در برخی رسانه‌ها بیان می‌شود یکی از مشکلاتی که PRT و یکی از انواع آن اسکای ترن دارد، این است که مردم علاقه دارند از خودروی شخصی خود استفاده کنند. مشکلات دیگر آن است که استفاده از این سیستم حمل و نقل مستلزم آن است که فرد از منزل یا محل کار خود تا اولین ایستگاه PRT (که معلوم نیست چقدر گسترش یابد تا مردم را متقاعد کند خودرو خود را در پارکینگ نگه دارند و به راحتی به آن دسترسی داشته باشند.) پیاده روی کنند و یا سوار وسیلهٔ دیگری شوند. (در واقع تا حدی همان مشکلات حمل و نقل عمومی را دارد.) همچنین با اینکه نسبت به قطار مگلو هزینهٔ بسیار پایین تری دارد، این سیستم در صورتی کارایی دارد که شبکهٔ گسترده‌ای از آن راه اندازی شود (با هزینهٔ هر مایل یا 6/1 کیلومتر، 1 میلیون دلار) تا حداقل بخشی از مردم بتوانند بدون استفاده از خودرو شخصی از این سیستم استفاده کنند.