کوبیسم: تفاوت میان نسخه‌ها

این واژه را نخستین بار [[:en:Louis Vauxcelles|لویی وکسل]] [[منتقد هنری]] بکار برد. [[دوید هاکنی]] در کنفرانس [[دانشگاه هاروارد]] در ۶ فوریه ۱۹۸۶ در این باره می‌گوید:<ref>[[دیوید هاکنی]]، ترجمه [[لیلی گلستان]]، [[پیکاسو]] (مجموعه هنرهای تجسمی)، نشر پژوهش فرزان روز. تهران 1381. شابک 9-150-321-964.</ref>

{{نقل قول|امروزه کلمه کوبیسم برای آنچه که [[ژرژ براک|براک]] و [[پابلو پیکاسو|پیکاسو]] انجام دادند عبارت بسیار سیه روز و بد گزینش شده‌ای است. در واقع این را وکسل،[[:en:Louis Vauxcelles|لویی وکسل]]، منتقد معروف، پایه گذاشت. او داشت اتفاقی را که افتاده بود درک می‌کرد و فکر می‌کرد کوبیسم یعنی مکعب‌ها و سطح‌ها. و این برچسبی بود که دیگر به آن زده شده بود. کوبیسم ماجرای مکعب‌ها نیست. این یک دید ساده انگارانه معمولی است که بشنویم کوبیسم از راه نوعی هندسه به تجرید می‌رسد.}}

تاریخ دقیق اولین ردپای کوبیسم در هنر همیشه موضوع بحث و مناقشه میان مورخان هنر بوده‌است. برخی آغاز پیدایش آن را در تابلوی معروف «[[دوشیزگان آوینیون]]» Demoiselles(به [[زبان فرانسوی|فرانسوی]]: d&#۰۳۹;Les Demoiselles d'Avignon) متعلق به [[پیکاسو]] می‌دانند. این تابلو تصویر زنیپنج زن در [[فاحشه خانه|فاحشه‌خانه‌]]ای در خیابان آوینیون شهر [[بارسلونا]]ی [[اسپانیا]] است که با ترکیب اشکال دندانه دار، نقش‌های هموار و فرم‌هایی برگرفته از نقاب‌های آفریقایی نقاشی شده‌است. برخی دیگر، تأثیر آثار هنرمند فرانسوی، [[پل سزان]] را بر روی پیکاسو و [[ژرژ براک]] مهمترین عامل شکل‌گیری این جنبش می‌دانند. [[سزان]]، پیش از مرگش در سال ۱۹۰۶ در تابلوهایش به‌طور فزاینده‌ای به تسهیل و هموار ساختن اشکال می‌پرداخت. به علاوه، او برای اولین بار شیوه‌ای را در نقاشی خلق کرد که مورخان هنر آن را passage (گذرگاه) نامیدند. در این شیوه گاهی قسمت‌هایی از تابلو بدون رنگ رها می‌شد، به عنوان مثال حد فاصل میان دو کوه خالی می‌ماند، به‌طوری‌که صخره و هوا در هم ادغام شوند و از هم عبور کنند. چنین نوآوری‌هایی از دو جهت برای هنرمندان سبک کوبیسم حائز اهمیت بودند. اولاً چنین شیوه‌ای قانون‌های تجارب فیزیکی را به چالش می‌طلبید و ثانیاً هنرمندان را تشویق می‌کرد تا دید خود را نسبت به نقاشی تغییر دهند و آن را به عنوان تمامیتی غیر وابسته (و حتی مخالف) با تجارب فیزیکی دنیای بیرون ببینند که دارای هویت و منطق درونی مستقلی است.