قندوز: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۴۳:
کندز گونه‌ای از تلفظ کهندژ است: [[دژ]] کهن که در شهرسازی‌های باستان بخش مرکزی و دژ یا قلعهٔ اصلی هر شهر بوده‌است و به تعبیر دیگر کندز به زبان ترکی (روز) را افاده می‌کند.<ref>{{یادکرد ژورنال|عنوان=کندز سوزی|ژورنال=زاهد|ناشر=فیس حیالری|تاریخ=1395/4/12|زبان=|شاپا=|doi=|پیوند=|تاریخ دسترسی=}}</ref>بخشهای دیگر ربض و شارستان و باره و حصار بوده‌است.
 
شهر کُندُز در اساطیر ایران باستان از شهرت خاصی برخوردار است. در ابتدا این شهر توسط [[سیاوش]] ساخته شد و از تعابیری همچون دارای دست و پا و یا بهشت برین و فردوس برای آن استفاده گردید.طبق اساطیر باستانی دلیل اصلی مرگ سیاوش نیز ساختن این شهر شناخته شده است.بر طبق اوستا و در فرجام‌شناسیِ مزدایی اهمیت زیادی دارد. پَشُوتَن که یکی از جاویدانان است در این شهر به سر می‌برد و در پایانِ هزارهٔ زرتشت با صدوپنجاه‌نفر مردِ پرهیزگار خروج می‌کند.[۴] علاوه بر این در متن‌های پهلوی، کیخسرو پس از دادن پادشاهی به لهراسب به این شهر می‌رود.
شهر کُندُز در اساطیر ایران باستان از شهرت خاصی برخوردار است. در ابتدا این شهر توسط
 
کندز در گذشته بخشی از سرزمین [[بلخ]] کهن بود و در دوره‌ای نیز مرکز [[تخارستان]] بود و وَلوالـِج (وروالیز) نام داشت. ولوالج در سده یکم و دوم هجری (هفتم و خشتم میلادی) پایگاه اصلی [[هپتالیان]] در نبردشان در برابر نیروهای مهاجم اسلامی بود. پس از آن نیز تا دوره [[سلجوقی]] این شهر تبدیل به یک مرکز اداری و مرکز ضرب سکه در منطقه شمال افغانستان امروزی شد.<ref>Bosworth, C.E. " Ḳunduz." Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Brill Online , 2002. p.389</ref>
ابوعبداﷲ محمدبن صالح ولوالجی، از شاعران دورهٔ سامانی، و ظهیرالدین ابوالفتح عبدالرشید ولوالجی، فقیه حنفی، از مردمان این شهر بودند.