قندوز: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش برچسبها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۴۳:
کندز گونهای از تلفظ کهندژ است: [[دژ]] کهن که در شهرسازیهای باستان بخش مرکزی و دژ یا قلعهٔ اصلی هر شهر بودهاست و به تعبیر دیگر کندز به زبان ترکی (روز) را افاده میکند.<ref>{{یادکرد ژورنال|عنوان=کندز سوزی|ژورنال=زاهد|ناشر=فیس حیالری|تاریخ=1395/4/12|زبان=|شاپا=|doi=|پیوند=|تاریخ دسترسی=}}</ref>بخشهای دیگر ربض و شارستان و باره و حصار بودهاست.
شهر کُندُز در اساطیر ایران باستان از شهرت خاصی برخوردار است. در ابتدا این شهر توسط [[سیاوش]] ساخته شد و از تعابیری همچون دارای دست و پا و یا بهشت برین و فردوس برای آن استفاده گردید.طبق اساطیر باستانی دلیل اصلی مرگ سیاوش نیز ساختن این شهر شناخته شده است.بر طبق اوستا و در فرجامشناسیِ مزدایی اهمیت زیادی دارد. پَشُوتَن که یکی از جاویدانان است در این شهر به سر میبرد و در پایانِ هزارهٔ زرتشت با صدوپنجاهنفر مردِ پرهیزگار خروج میکند.[۴] علاوه بر این در متنهای پهلوی، کیخسرو پس از دادن پادشاهی به لهراسب به این شهر میرود.
کندز در گذشته بخشی از سرزمین [[بلخ]] کهن بود و در دورهای نیز مرکز [[تخارستان]] بود و وَلوالـِج (وروالیز) نام داشت. ولوالج در سده یکم و دوم هجری (هفتم و خشتم میلادی) پایگاه اصلی [[هپتالیان]] در نبردشان در برابر نیروهای مهاجم اسلامی بود. پس از آن نیز تا دوره [[سلجوقی]] این شهر تبدیل به یک مرکز اداری و مرکز ضرب سکه در منطقه شمال افغانستان امروزی شد.<ref>Bosworth, C.E. " Ḳunduz." Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Brill Online , 2002. p.389</ref>
ابوعبداﷲ محمدبن صالح ولوالجی، از شاعران دورهٔ سامانی، و ظهیرالدین ابوالفتح عبدالرشید ولوالجی، فقیه حنفی، از مردمان این شهر بودند.
|