تفنگ خودکار: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
ربات: جایگزینی M14_afmil.jpg با M14_Stand-off_Munitions_Disruptor_(SMUD)_(7414626342).jpg |
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها) جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با استفاده از AWB |
||
خط ۱:
[[پرونده:Firearms_practice,_1936.jpg|بندانگشتی|240px|یک پلیس اف‌بی‌آی در حال تمرین با [[تفنگ اتوماتیک برونینگ]]]]
'''تفنگ اتوماتیک''' نوعی [[تفنگ]] است که از انرژی [[لگد (جنگ‌افزار)|لگد سلاح]] یا گاز [[باروت]] برای خروج پوکه [[فشنگ]] شلیک‌شده، مسلح‌کردن دوباره تفنگ، بارگذاری فشنگ جدید و شلیک دوباره استفاده می‌کند. با این مکانیسم تا زمانی که [[ماشه]] کشیده شده و خشاب خالی نشده باشد تفنگ به شلیک متوالی ادامه می‌دهد. اغلب تفنگ‌های اتوماتیک سلاح‌هایی با آتش انتخابی هستند، یعنی هم در حالت اتوماتیک، و هم در حالت نیمه‌اتوماتیک (یک بار شلیک با فشردن ماشه) می‌توان از
== تفاوت با تیربار ==
خط ۱۲:
[[تفنگ اتوماتیک برونینگ]] یکی از نخستین نمونه‌های کاربردی تفنگ اتوماتیک بود که توانست در [[جنگ جهانی اول]] حضور داشت باشد. این تفنگ را [[جان برونینگ]] طراح سلاح آمریکایی ساخته بود. برونینگ هرچند برای دوران خود طراحی درخشانی داشت و تا [[جنگ کره]] تفنگ اتوماتیک استاندارد جوخه در ارتش آمریکا بود اما بیش از حد برای ایفای نقش تفنگ اتوماتیک سنگین بود و در واقع چیزی بین یک تیربار و تفنگ اتوماتیک محسوب می‌شد.
در [[جنگ جهانی دوم]] آلمانی‌ها سلاحی با قابلیت آتش انتخابی به نام [[اف‌ژ ۴۲]] را ساختند. این تفنگ فقط برای پیاده‌نظام [[هوابرد]] ساخته شده و در تعداد محدودی تولید شد. این سلاح هم مثل تفنگ اتوماتیک برونینگ در نقش آتش رگبار جوخه مورد استفاده بود. اف‌ژ ۴۲ طرح پیشرفته‌ای بود و بر طراحی سلاح‌های دوران پس از جنگ تأثیرگذار بود
در همین جنگ بود که آلمانی‌ها با تولید [[اس‌ت‌ژ ۴۴]] پیشگام مفهوم [[تفنگ تهاجمی]] شدند. در آن دوران تحقیقات نشان داده بود که اکثر جنگ‌ها در فاصله حداکثر ۴۰۰ متری رخ می‌دهد و تفنگ‌های آن زمان بیش از حد برای نبردها پرقدرت هستند. آلمانی‌ها به این نتیجه رسیدند که باید تفنگی با قابلیت آتش انتخابی با فشنگ متوسط را در اختیار سربازان خود قرار بدهند که قابلیت‌های آن چیزی بین مسلسل‌های دستی (مثل [[ام‌پی ۴۰]] در ارتش آلمان) و تفنگ‌های جنگی آن دوران (مثل کارابینر ۹۸ در ارتش آلمان) باشد. برای این کار
در طول جنگ جهانی دوم شوروی‌ها هم به نتایجی مشابه با آلمانی‌ها رسیده و بسیار به ایده تفنگ تهاجمی علاقه‌مند شده بودند.
در آن سوی اقیانوس اما ارتش آمریکا از تفنگ‌های نیمه‌اتوماتیک خود راضی بود. عملکرد [[ام۱ گرند]] و [[ام۱ کارابین]] در جنگ جهانی دوم بسیار رضایتبخش بود. در طول جنگ این تفنگ‌ها نشان داده بودند که برتری قابل توجهی بر تفنگ‌های گلنگدنی دارند. هرچند مطالعات آمریکایی‌ها هم به نتایجی نزدیک به آلمانی‌ها و روس‌ها رسیده بود اما
طراحان سلاح آمریکایی در آن دوران به این نتیجه رسیده بودند که استفاده از تفنگ اتوماتیکی با یک فشنگ متوسط با کالیبر پایین و شتاب گلوله زیاد، ضروری است اما فرماندهان ارشد ارتش آمریکا که در جنگ جهانی دوم و جنگ کره مشکلات [[لجستیک]]ی زیادی را تحمل کرده بودند، اصرار داشتند که بایستی برای تفنگ اتوماتیک جدید و تیربار چندمنظوره جدید ارتش از یک فشنگ پرقدرت مشترک استفاده شود. نتیجهٔ کار فشنگ ''۷٫۶۲x۵۱ م‌م'' ناتو و [[تفنگ ام۱۴]] بود که در واقع مدل اتوماتیک بهبودیافته ام۱ با خشاب ۲۰ تایی محسوب می‌شد. همتایان آمریکا در [[ناتو]] هم با وجود علاقه‌ای که به استفاده از فشنگ متوسط و تفنگ تهاجمی داشتند، برای جلوگیری از مشکلات لجستیکی در جنگ‌های آینده همین فشنگ را انتخاب کرده و تفنگ‌های بلژیکی [[اف‌ان فال]] و آلمانی [[ژ۳]] بر مبنای آن طراحی شدند.
| |||