زرنکه (ساتراپی هخامنشی): تفاوت میان نسخه‌ها

 

 

 

زرنگ یا درانگیا یا زرنگستان که پسان بواسطه ورود سکاها، سکستان و سپس سیستان نامیده شد از نواحی بسیار حاصلخیز و دلاور پرور ایران بود. از پربرکتی و حاصلخیزی گفتن این ناحیه همین بس که پس از حمله اعراب، سیستان دومین خراجگزار بزرگ ایران پس از خراسان بود. مغولها در حمله به سیستان و با علم از دلیرپروری این ناحیه، کشتزارها و باغات و اکوسیستم بسیار حساس و آسیب پذیر آن را ویران کردند، بیشتر چشمه‌های آنرا خشکاندند. قناتها و کاریزها توسط مغولها عمداً ویران گردیدند تا بر اثر خشکی و طبیعتاً ویرانی کشت، مردم در مضیقه و غم توشه افتند و بر اثر اجبار در تحمل سختی‌ها در گذران زندگی روزمره، دلمشغول باشند و دیگر خطری از ناحیه ایشان مغولان را تهدید نکند. سیستان از نظر آبادانی پس از آن دیگر کمر راست نکرد و هر سال بر مساحت شنزارهایش افزوده گشت و از سطح آبادش کم. اینگونه سیاست بعدها هم در ایران بکار گرفته و پیاده شد. بهر حال، درانگها که نام خویش را به درنگ یا زرنگستان داده بودند یکی از ده قبیله اتحادیه پارسی بودند.

{{پانویس}}

* [[دانشنامه ایرانیکا]]

 

{{ساتراپی‌های هخامنشیان}}

[[رده:تاریخ افغانستان پیش از اسلام]]

[[رده:تاریخ باستان پاکستان]]

[[رده:تاریخ مزدیسنا]]

[[رده:جغرافیای یونان باستان]]