گورو گرانت صاحب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''گورو گرانت صاحب''' یازدهمین [[گورو]] در [[آئین سیک]] است؛ [[گورو گوبیند سینگ]] (۱۶۶۶- ۱۷۰۸) دهمین [[گورو|گوروی]] (مرشد) آئین سیک، برخلاف رویه گوروهای پیشین، هیچ یک از فرزندان و شاگردانش را به جانشینی خود تعیین نکرد، و در عوض متن مقدس [[آدی گرانت]] را که پیش از آن [[گورو ارجن]] گردآوری کرده بود، گوروی جاودانی نامید. گورو گرانت صاحب در عبادت پیروان مذهب [[سیک]]، نقش محوری دارد. منبع اولیه آن، نوشته‌ها و سرودهای گوروهاست که از روایات و متون دو دیانت هندو و اسلام نیز بهره گرفته‌است.

 

گورو گرانت صاحب کتاب پرحجمی است اما تمام آن در یک زمان نگاشته نشده است؛ نگارش این کتاب از ۴۶۹ تا ۱۷۰۸ میلادی به طول انجامیده‌است.

 

نخستین بار، [[نانک]]، بنیانگذا آئین سیک مجموعه‌ای از نوشته‌ها و اشعار خود را در دست نوشته‌ای به نام [[پوثی]] جمع آوری کرد. گورو انگد، ۶۳ سروده از سروده‌های خود را به آن افزود. [[گورو امرداس]] ۹۷۴ شعر به پوئی افزود؛ و مجموعه آن را [[گوئیندوال پوثی]] نامید.

 

گورو گرانت صاحب به چهار صد و سی بخش تقسیم شده‌است و هر یک انگس نامیده می‌شود. اصل متن به سیصد و پنج راجا تقسیم می‌شود که واحد موسیقایی کتاب گرانت صاحب است. گرانت صاحب را از نظر ساختار نگارش به سه بخش تقسیم کرده اند؛ بخش نخست عمدتاً سروده‌های گورو نانک، بخش دوم سروده‌های گورو ارجن و بخش سوم سروده‌های گورو تیغ بهادر است.

 

 

 

== آداب تلاوت ==

 

گورو گرانت صاحب باید همیشه بر روی یک سکوی بلند موسوم به تخت قرار گیرد. سیک‌ها موظفند در حضور گورو گرانت صاحب سر را بپوشانند و کفش‌ها را از پا دربیاورند؛ همچنین برای دست زدن به گرانت صاحب می‌بایست پیشتر حمام کرد و دست‌ها را شست. تلاوت گرانت صاحب به جماعت نیز صورت می‌گیرد؛ همه سیک‌ها در حین تلاوت کتاب موظفند بر زمین بنشینند و به احترام گرانت صاحب خم شوند. در معبد طلایی [[آمریتسار]]، گورو گرانت صاحب هر روز با تشریفات خاصی آورده و در شب به جای خواب مخصوص برده می‌شود.