اتر (فیزیک): تفاوت میان نسخه‌ها

'''اتر''' در علم [[فیزیک]] یک واسطه غیر مادی برای گسیل [[نور]] است که زمانی می‏پنداشتند [[فضا]] را پر کرده‌است. امروزه این [[نظریه]] که برای انتشار پرتو [[الکترومغناطیس]]، وجود محیط اتری لازم است دیگر پذیرفتنی نیست. بر اساس این نظریه، نور آشوب اتر است که به موجب آن، [[اتم|اتم‏هایش]] به طرز خاصی [[ارتعاش|مرتعش]] شده و موجب گسیل نور می‏شوند.<ref>ساشرز، مندل. ''بحث‏هایی پیرامون فیزیک مدرن''، ترجمه دکتر علی اصغر حسینی و شهره احمدی. بابلسر: انتشارات دانشگاه مازندران، ۱۳۸۱، ISBN 964-6433-28-6 </ref>

[[نیوتن]] و [[ماکسول]] معتقد به نظریه اتر بودند.<ref>ساشرز، مندل. ''بحث‏هایی پیرامون فیزیک مدرن''، ترجمه دکتر علی اصغر حسینی و شهره احمدی. بابلسر: انتشارات دانشگاه مازندران، ۱۳۸۱، ISBN 964-6433-28-6 </ref> تا سال [[۱۸۶۵ (میلادی)|۱۸۶۵]] نظریه شایسته و مناسبی به جز نظریه اتر، برای انتشار نور تدوین نگردید ولی در آن سال [[جیمز کلارک ماکسول|ماکسول]] [[معادلات ماکسول|معادلات]] خود را ارائه کرد. بر اساس این نظریه، امواج الکترومغناطیس یا نور، با [[سرعت]] ثابتی در [[فضا]] گسیل می‏شوند و این سرعت ثابت را نسبت به یک [[ماده (فیزیک)|ماده]] نامرئی به نام اتر که در سراسر گیتی و حتی در [[خلأ|فضای تهی]] نیز وجود دارد سنجیدند.

تا سال‏های پایانی [[سده ۱۹ میلادی|سده نوزدهم]]، [[دانشمند|دانشمندان]] می‏پنداشتند که فضا از این مادهٔ پیوسته و غیر قابل دیدن آکنده‌است. پرتوهای نور و [[رادیو#موجهای رادیویی|سیگنال‏های رادیویی]] [[موج الکترومغناطیس|امواجی]] بودند درون اتر، همچنان که [[صدا]] امواج گسیل شونده درون محیط مادی مانند [[هوا]] است. برای دستیابی به یک [[نظریه]] کامل، تنها کافی بود اندازه‏گیری‏های دقیقی از خواص فیزیکی اتر، مانند خواص کشسانی ویا [[الاستیسیته|الاستیکی]] آن انجام شود.