محمد خدابنده اولجایتو: تفاوت میان نسخه‌ها

اولجایتو در سال ........... ه. ق. به دنیا آمد، مادر وی [[اوروک خاتون]] مسیحی بود و تحت تأثیر کشیشان دربار،‌ فرزند خود را [[غسل تعمید]] داده و به افتخار [[پاپ]] زمان که [[نیکولای چهارم]] بود، او را «'''نیکولو'''» نام نهاده بود. در کودکی در جوی که مسیحیان نیرو و احترام فراوان داشتند، رشد کرد. پدر وی [[ارغون‌خان|ارغون]] کلیساهایی را که به دستور [[احمد تگودار]] ویران شده بود، مرمت کرد و همچنین [[ماریهبالاها]]، اسقف کلیسای [[نسطوری]] ایران را بر اریکه قدرت نشانید و کلیسای [[مارشلیطه]] در [[مراغه]] را که مرکز مسیحیان ایران به شماربه‌شمار می رفت،‌ رونق دوباره بخشید.

در نوجوانی به فرمانروایی [[خراسان]] منصوب شد. در این دوران بود که روحانیان [[حنفی]] ملازمش شدند و پیوسته او را به گرویدن به این مذهب تشویق می کردندمی‌کردند. تلاش آنان به سرانجام رسید؛ خربنده مسلمان و حنفی شد و حنفیان را احترام و تکریم فراوان کرد. وی پس از اسلام آوردن نام خود را از «خربنده» به «خدابنده» تغییر داد.

پس از مرگ [[غازان‌خان]] به ایلخانی [[مغول]] در [[ایران]] رسید. وی علاوه بر تاکیدتأکید بر اجرای قوانین اسلامی، منشوری صادر کرد مبنی بر اینکه کلیه فرامینی که توسط غازان صادرشده،‌ پابرجا و محترم باقی بماند. وی کسانی را که غازان بر کارها گمارده بود ابقا کرد و در مناصب نیز تغییری را اعمال نکرد. بنابراین می توانمی‌توان حکومت اولجایتو را، ادامه حکومت غازان دانست.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=دین و دولت در ایران عهد مغول|نام خانوادگی=بیانی|نام=شیرین|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=۴۷۹}}</ref>

اولجایتو در سالهای اول سلطنت خود،‌ نقشه غازان را که موفق به اجرای آن نشد آغاز کرد؛ در منطقه ایمنطقه‌ای که دارای چمنزارهای سبز و خرم بود به یاد موطن مألوف و دشت هایدشت‌های وسیعش، شهری مهم و بزرگ ساخت که به [[سلطانیه]] معروف شد و از آن پس پایتخت را از [[تبریز]] به سلطانیه منتقل کرد. به پیروی از سبک غازانی(که خود تقلیدی از شهرسازی ایرانی بود)، در مرکز شهر سلطانیه ارگی بناشد که به بناهای آرامگاهی سلطان اختصاص یافت و در مرکز آن،‌ گنبدی با هشت منار برپا شد. همچنین [[خانگاه|خانقاه]]، مدرسه، [[دارالسیاده|دارالسّیاده]]، [[دارالضّیافه]] و [[دارالشفا]] نیز در کنار آن بنا شد. موقافات فراوان برای مخارج آن درنظر گرفته شد و تولیت آن به [[رشیدالدین فضل‌الله همدانی|خواجه رشید الدین فضل الله همدانی]] سپرده شد، «چون این جمله به تعلیم و ارشاد او بود.»<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ذیل جامع التواریخ رشیدی|نام خانوادگی=حافظ ابرو|نام=|ناشر=|سال=|شابک=|مکان=|صفحات=۶۹}}</ref>