نصیر خان برای برگرداندن امنیت به بخش‌های غرب و جنوب کشور، متوسل به جنگ‌های خونینی شد، که در طول این دوران برخی اعمال وی، با ظلم و ستم همراه بود. اما در نهایت با دستگیری رضا جوزانی و جعفرقلی چرمینی و اتباع آنان، صرف‌نظر از شکنجه و آزار زندانیان و اعمال دیگری که به سردار نسبت می‌دهند، در مجموع خدمات وی را قابل تقدیر و تمجید دانسته‌اند.
یکی دیگر از جنگ های نصیرخان بختیاری حمله او به لرستان بخش الوارگرمسیری برای سرکوب ساکی و پِتول دو نفر از بزرگان طایفه بزرگ میرزاوند بود.ساکی و پتول از تیره کلورضا طایفه میرزاوند در الوارگرمسیری بودند البته ریاست این تیره به عهده ساکی برادر پتول بود.
در یک مورد ساکی و پتول با قشه که با خود به همراه دارند برای آوردن غارت به سمت جاهای مختلف می روند با کاروان یکی از افراد سرشناس بختیاری برخورد کرده که در این میان با آنها درگیر شده خان بختیاری به قتل می رسد و اموال آنها رو به غارت می برند زن خان بختیاری و چند نفر کاروان که با آنها همراه بود رو رها کرده و فقط اموال آنها رو می گیرند افراد رها شده کاروان به پیش نصیرخان بختیاری که در آن موقع ایلخان بختیاری و سردار جنگ بود می روند زن خان بختیاری که قتال شده بود چادر محلی خودش رو در آورده و بر روی سر و صورت نصیرخان بختیاری می اندازد به او می گوید تو سردار جنگ بختیاری هایی یا سردار ننگشان ساکی و پتول لرستانی شوهر مرا قتال و اموال ماها رو به غارت گرفتند...نصیرخان بختیاری که در آن دوران ملقب به سردار جنگ بختیاری بود و به ایلخان بختیاری معروف بود غیرتی شده....او به تمام ایل بختیاری دستور میدهد که همه در یک روز مشخص در شهر کنونی ایذه جمع شده و به سمت بخش الوار گرمسیری لرستان حمله کنند در دستور او به ایل بختیاری آمده بود که ساکی و پتول لرستانی رو دستگیر و کت بسته در زنجیر بیاورید و اگه نشد آنها رو قتال کنید و سر آنها رو بیاورید و جایزه دریافت کنید و از رود سزار بختیاری تا رود سیمره رو غارت کنید ایل بختیاری در فصل زمستان به لرستان حمله کرد و درگیری شدیدی بین طوایف میرزاوند و آنها رخ داد در آن دوران برخی ها که از حمله بختیاری ها مطلع شدند خانواده های خود و اموالشان رو در جاهی امن پناه دادند زیرا یارای مقابله با آن جمعیت بسیار کثیر رو نداشتند تقریبا نزدیک به یک اردوی 20 هزار نفره به لرستان حمله کردآنهابه غیر طایفه بزرگ میرزاوند طوایف قلاوند-میر و بهاروند رو مورد هجوم قرار دادند زیرا در همسایگی طایفه میرزاوند می زیستند از طایفه میرزاوند چند نفر به قتل رسید که برزو میرزاوند یه نفر آنها بود و علی اکبر میرزاوند هم یه نفر دیگر بود که اهل جنگ و یاغیگری نبودن خصوصا علی اکبر که به گیر آنها افتاد و سرشونو بیخ تا بیخ بریدند از طایفه قلاوند-میر و بهاروند نیز شماری به قتل رسیدند که به اشتباه گرفتن از طایفه میرزاوند و ساکی و پتول به قتل رسیدند اما ساکی و پتول به قتل نرسیدند در واقع نتوانستند آنها رو بکشند یا دستگیر کنند و این جنگ با قتال افراد به غیر از ساکی و پتول به پایان رسید و اموال از مردم بخش الوار لرستان که در دسترسشان بود رو به غارت بردند البته شماری از حمله کننده ها نیز توسط طایفه میرزاوند به قتل رسیدندهدف این افراد فقط دفاع از خود بود.
شماری از مردم بخش الوار لرستان رو نیز به اسارت گرفتند و آنها رو به مرکز حکومت ایل بختیاری نصیرخان سردار جنگ بردند سرهای بریده شده نیز همراه آنها بود اما با بررسی سرها و افراد متوجه شدند هیچکدام آنها ساکی و پتول نبودند و قتال نشدند....افرادی که اسیر شده بودند بعد چندین سال که در بختیاری در اسارت بودند با ترفندی از آنجا گریخته و از سمت شهر درود به لرستان برگشتند.
در آن دوران بین سران لُر رسم بود که می گفتند هر که غارت نیاره مرد نیست بختیاری ها در آن دوران مردمی متملک و مال دار بودن چون روسای آنها با دربار شاه قاجار ارتباط داشتند و به بختیاری ها بیشتر از لرستان می رسیدند چون میرزاوندها لُرها در دربار قاجار نفوذ چندانی نداشتند به همین دلیل دست به غارت در نواحی بختیاری نشین می زدند. البته غارت طایفه میرزاوند در نقاط بختیاری به معنی کینه و خصومت نبود بلکه دلیل اصلیش عدم رسیدگی حکومت وقت قاجار به مردم لرستان بود و مجبور می شدند دست به غارت می زدند.
البته خیلی از لُرها جرات چنین کاری رو نداشتند چون بختیاری ها مردمی جنگجو-مبارز-تفنگچی بودند اما بزرگان میرزاوند چنان در آن دوران جسارت داشتند که بارها در سمت بختیاری نشین اقدام به غارت می کردند.
