این کتاب که گفتارهای گوناگون آن از [[حافظ]] و [[فرهنگ ایرانی]] الهام گرفته، از یکسو بازتابانندهٔ باورها و اندیشه‌های ایرانی و به ویژه [[حافظ]]، و از سوی دیگر بازتاب‌دهندهٔ نگاه منتقدانهٔ [[گوته]] به آنهاستآن هاست.
گفته‌ها و پندارها، اندیشه‌ها، شخصیت و نام [[حافظ]] در سراسر این دیوان مشاهده می‌گردد؛می شود؛ گویی، [[گوته]] برای سرودن بیشتر شعرهای دیوان غربی-شرقی از [[حافظ]] یاری جسته است. در این دیوان واژگان [[فارسی]] و [[عربی]] بسیاری یافت می‌شود که به همان وجه به کار رفته‌اند نظیر [[بلبل]]، [[ساقی]]، [[درویش]]، [[حوری]]، الله، [[مشک]]، [[میرزا]]، [[مفتی]]، فتوام‌پنبه وزیر، ترک و غیره.
آشنایی [[گوته]] با [[حافظ]] و [[فرهنگ ایرانی]] را باید گونه‌ای خوش‌اختری معنوی-[[تاریخ]]ی برای هردوهر دو فرهنگ مشرق‌زمینمغرب و مغرب‌زمینمشرق زمین تلقی کرد،کرد که خود به آفرینش تعداد بی‌شماری از آثار ادبی در سده‌های نوزده و بیست میلادی انجامید. دیوان غربی-شرقی جزء واپسین آفریده‌های گوته بشمار می‌رود، وی آن را در جایی به عنوان «برآیند زندگی خود» معرفی می‌کند.
== ترجمه به فارسی ==
دیوان غربی-شرقی گوته برای بار اول از سوی [[شجاع‌الدین شفا]] به صورتیصورت آزاد و حتی با اقتباس ترجمه شد، وشد. برای بار دوم از سوینیز کورش صفوی دست به [[فارسی]] ترجمه وی آن زد که توسط [[انتشارات هرمس]] منتشر شده است. ترجمه سوم از «دیوان شرقی غربی» را انتشارات کتاب پارسه با ترجمه محمود حدادی و با مقدمه‌ای از برند اربل سفیر آلمان منتشر کرد.
