فهرست نویسندگان کودک و نوجوان: تفاوت میان نسخه‌ها

نخستین کسی که در جهان به گونه‌ای حرفه‌ای به آفرینش ادبیات کودکان پرداخت، [[هانس کریستین آندرسن]] دانمارکی است. هانس کریستین آندرسن از افسانه‌های عامیانه و پریان استفاده کرد و با بازآفرینی آن‌ها گونه‌ای افسانه معروف به افسانه‌های نو را پدید آورد. از این پس کسانی دیگر پیدا شدند که برای کودکان داستان می‌نوشتند و نام خود را بر روی آن می‌گذاشتند. اما از سده نوزدهم بود که این پیشه در جهان غرب رسمیت یافت. [[آلیس در سرزمین عجایب|آلیس در شگفتزار]] یکی از [[خیال‌پردازی (گونه هنری)|خیال‌پردازی‌های]] برجسته‌ای است که نام نویسنده‌اش [[لوئیس کارول]] را که در حقیقت [[ریاضی‌دان]] بود، در تاریخ ادبیات کودکان جهان برجسته ساخت. سده بیستم اما نویسندگان ادبیات کودکان به جریانی شناخته شده تبدیل شدند. این پدیده نه تنها در کشورهای پیشرفته آمریکایی و اروپایی که به تدریج به کشورهای آسیایی مانند چین، ژاپن، هند، ترکیه و ایران رسید. نویسندگان ادبیات کودکان در ایران از ۱۳۰۰ توانستند آثاری در این زمینه پدید بیاورند. جبار باغچه بان از نخستین ایرانیانی است که به سبک جدید برای کودکان آثاری آفرید. اما جریان نویسندگی برای کودکان و نوجوانان در ایران از سال‌های ۱۳۴۰ به بعد با پایه‌گذاری [[شورای کتاب کودک]] و [[کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان]] به جریانی رسمیت یافته تبدیل شد. در این دوره نشریه‌ها و رادیو و تلویزیون در ترویج ادبیات کودکان و شناخت نویسندگان ادبیات کودکان تأثیر عمده‌ای داشتند. همچنین آثار انقلابی که نویسندگان آرمان خوهآرمان‌خواه می‌نوشتند در گسترش ادبیات کودکان و شناخت نویسندگان این موضوع تأثیر داشت. در این میان [[صمد بهرنگی]] که آموزگار روستاهای دوردست آذربایجان شده بود، با نوشتن داستان‌هایی که درونمایه طبقاتی و برجسته کردن نقش و عواطف کودکان فرودست روستایی و حاشیه شهری داشت، موجی از نویسندگان جوان را به دنبال خود پدید آورد که می‌خواستند مانند او بنویسند. در کنار این جریان کم‌کم از ابتدای دهه ۵۰ نیروهای مذهبی نیز به نوشتن برای کودکان علاقه نشان دهند و جریانی ویژه در ادبیات کودکان پدید آورند. از شناخته شده‌ترین نویسندگان مذهبی این دوره می‌توان از [[محمود حکیمی]] نام برد. با این همه در همین دوره نویسندگان دیگری بودند که نه به جریان انقلابی چپ و نه مذهبی وابسته بودند و بیش تر می‌خواستند برای کودکان داستان‌هایی دلپذیر بنویسند. [[عباس یمینی شریف]] و [[ایرج جهانشاهی]] از این گروه‌است.

از این دوره کودکان ایرانی با آثاری آشنا شدند که نویسندگان آن نیز ایرانی بودند. برخی از برجسته‌ترین این نویسندگان پیشه اصلی شان آموزگاری یا کار در آموزش و پرورش بود. در این دوره نویسندگانی مانند [[علی اشرف درویشیان]] و [[منصور یاقوتی]]، [[نسیم خاکسار]] برای نوشتن آثاری انقلابی برای کودکان دستگیر و گاه برای سال‌ها زندانی شدند. نویسندگی کودک و نوجوان در ایران از دهه ۱۳۴۰ با آثاری که [[صمد بهرنگی،بهرنگی]]، [[عباس یمینی‌شریف|عباس یمینی شریف،شریف]]، [[مهدی آذر یزدی]]، [[قدسی قاضی نور]] و دیگران پدید آوردند نهاد نویسندگی کودک و نوجوان را در جامعه ایران جا انداختند.