ردیف (موسیقی): تفاوت میان نسخهها
[نسخهٔ بررسیشده] | [نسخهٔ بررسیشده] |
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
←ترتیب گوشهها: گسترش |
←ترتیب گوشهها: اهمیت فرود |
||
خط ۹۸:
بقیهٔ گوشههای یک دستگاه معمولاً با یک ترتیب مشخص در ردیف معرفی میشوند و این ترتیب بین ردیفهای مختلف کمابیش یکسان است. معمولاً ترتیب گوشهها در ردیف به شکل بالارونده (از گوشههای بمتر به گوشههای زیرتر) است. برای مثال، در بیشتر ردیفها، گوشههای [[دستگاه چهارگاه]] به این ترتیب معرفی میشوند: درآمد (متکی بر نت پایهٔ دستگاه)، زابل (متکی بر درجهٔ سوم)، حصار (درجهٔ پنجم)، مخالف (درجهٔ ششم)، مویه (درجهٔ چهارم)، مغلوب (درجهٔ هشتم، به خصوص بازهٔ درجات پنجم تا هشتم)، و منصوری (درجهٔ هشتم، به خصوص بازهٔ درجات هفتم تا دهم).<ref dir=ltr>{{پک|Nettl|1987|ک=The Radif of Persian Classical Music|ص=32-33|زبان=en}}</ref> به مجموعهٔ این گوشهها، که در [[درجه (موسیقی)|درجات]] بالاتری از درآمدها اجرا میشوند، «اوج» گفته میشود. گوشههای اوج معمولاً مهمترین گوشههای دستگاه تلقی میشوند؛ مثلاً در دستگاه شور، گوشهٔ شهناز اوج دستگاه را تشکیل میدهد و از مهمترین گوشههای شور برشمرده میشود چرا که این گوشه با بیشترین تکاپو و پرحرارت اجرا میشود. در آوازها هم همین وضع جاری است، چنانکه در آواز ابوعطا هم درآمد گوشهای آرامتر است و حجاز (که اوج ابوعطا را تشکیل میدهد) پرشور و پر انرژی است.<ref dir=ltr>{{پک|Hajarian|1999|ک=Ghazal as a Determining Factor|ص=152|زبان=en}}</ref> برخی دستگاهها چند گوشه در اوج دارند، مثلاً در ردیف کریمی، برای دستگاه شور چهار گوشه در اوج ذکر شده (شهناز، قرچه، رضوی و بزرگ) و در ردیف میرزاعبدالله برای آواز ابوعطا سه گوشه در اوج ذکر گردیده (سَیَخی، حجاز و بستهنگار).<ref dir=ltr>{{پک|Hajarian|1999|ک=Ghazal as a Determining Factor|ص=154|زبان=en}}</ref>
در انتهای ردیفِ یک دستگاه، معمولاً یک یا چند گوشه با نام '''فرود''' معرفی میشوند که وظیفهشان بازگرداندن موسیقی به درجهٔ اول دستگاه است. مثلاً در دستگاه چهارگاه، میتوان از منصوری به درآمد ''فرود آمد''. گوشههای فرود یک نقش دیگر هم دارند و آن بازگشت از دستگاهی دیگر به دستگاه اولیه است. مثلاً وقتی از دستگاه چهارگاه با استفاده از گوشههای حصار یا مویه به دستگاهی دیگر پردهگردانی شود، میتوان دوباره با کمک گوشهٔ فرود، به چهارگاه بازگشت. بر خلاف گوشههایی نظیر حصار یا مویه که معمولاً نتهایی خارج از چارچوب اصلی دستگاه را در خود دارند (و از همین طریق امکان پردهگردانی را فراهم میکنند)، درآمد و فرود معمولاً نتهایشان محدود به نتهای اصلی دستگاه است.<ref dir=ltr>{{پک|Nettl|1987|ک=The Radif of Persian Classical Music|ص=33|زبان=en}}</ref> گوشهٔ فرود را همهٔ ردیفها برای همهٔ دستگاهها تعریف نمیکنند و بسیار پیش میآید که فرودهای کوتاهی که در انتهای اجرای یک گوشهٔ دیگر اجرا میشوند را یک گوشهٔ مستقل در نظر نگیرند.<ref dir=ltr>{{پک|Nettl|1987|ک=The Radif of Persian Classical Music|ص=33-34|زبان=en}}</ref> فرود در واقع نمایانگر [[مد (موسیقی)|مد]] اصلی دستگاه است، و به همین جهت بسیار پیش میآید که فرود در بخشهایی از درآمد نیز شنیده شود. همچنین گاه پیش میآید که پس از هر گوشهٔ اوج یک دستگاه، یک فرود اجرا شود تا رابطه با دستگاه اصلی یادآوری گردد. از همین رو حجاریان فرود را عامل یکپارچهکنندهای برای گسترهٔ گوشههای یک دستگاه میداند.<ref dir=ltr>{{پک|Hajarian|1999|ک=Ghazal as a Determining Factor|ص=158|زبان=en}}</ref>
ردیف موسیقی ایرانی معمولاً به صورت یک مجموعهٔ واحد و متحد تدریس میشود و استادان ردیف معمولاً روی ترتیب دستگاهها و گوشهها حساسیت دارند. در برخی موارد این ترتیب، با ترتیب اجرای گوشهها تناسب دارد؛ مثلاً گوشههای حصار و مخالف در دستگاه چهارگاه معمولاً در ردیفها کنار هم میآیند، همچنان که در اجرا نیز معمولاً نقشی مکمل دارند و یکی پس از دیگری اجرا میشوند.<ref dir=ltr>{{پک|Nettl|1987|ک=The Radif of Persian Classical Music|ص=42|زبان=en}}</ref> همچنین برخی گوشههای ریتمیک (مثلاً «پیش زنگوله» در دستگاه سهگاه و چهارگاه) غالباً پیش از گوشههای مرتبطی که کمتر ریتمیک هستند اجرا میشوند (در این مثال، «زنگوله») و در ردیف هم کنار هم آموخته میشوند.<ref dir=ltr>{{پک|Nettl|1987|ک=The Radif of Persian Classical Music|ص=44|زبان=en}}</ref>
|