جزیره پایداری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:Island O S.jpg|انگشتی|550px|شبیه‌سازی سه‌بعدی مکان احتمالی جزیرهٔ پایداری]]برای محاسبهٔ عددهای جادویی [[عنصر فوق سنگین|هسته‌های فوق سنگین]]، باید مسألهٔ تغییر شکل هسته را نیز در نظر گرفت. شکل یک هستهٔ دوچندان جادویی، کروی است. هسته‌های دیگر تغییر شکل داده و به صورت بیضوی کشیده یا بیضوی پَخت درمی‌آیند. این امر منجر به بازآرایی پروتون‌ها و نوترون‌ها در پوسته‌ها می‌شود. این پوسته‌های تغییر شکل یافته برای پر شدن به مجموعه‌های جدیدی از نوترون‌ها و پروتون‌ها نیاز دارند که می‌تواند باعث تغییر عددهای جادویی برای رسیدن به هسته‌های فوق سنگین کروی بشود.<ref name=":12">{{پک|ریگدن|۱۳۸۱|ک=دانشنامه فیزیک|ص=۱۰۳۶}}</ref> لذا بر پایهٔ مدل پوسته‌ای هسته پیش‌بینی می‌شود بتوان هسته‌های فوق سنگینی ساخت که هر دو پوستهٔ نوترونی و پروتونی در آن‌ها پر شده باشند و در عین حال شکل هسته‌شان کروی باشد و بنابراین از پایداری بالایی برخوردار باشند.<ref dir=ltr>{{Cite webپک/بن|url=http://www.mysteryofmatter.net/island_of_stability.html|titleک=The Search for the Island of Stability|date=|accessdate=|website=|publisher=|last=|firstزبان=en}}</ref>

پس از کشف [[اورانیم]] در سال ۱۷۸۹، آن را آخرین عنصر [[جدول تناوبی]] می‌پنداشتند.<ref dir=ltr>{{Cite webپک/بن|url=http://www.mysteryofmatter.net/island_of_stability.html|titleک=The Search for the Island of Stability|date=|accessdate=|website=|publisher=|last=|firstزبان=en}}</ref> این تصور تا بیش از یک قرن ادامه داشت. اما با کشف [[نوترون]] در سال ۱۹۳۲، دانشمندان متوجه برهم‌کنش‌های آن با هستهٔ اتم شدند و پی بردند که با استفاده از این برهم‌کنش‌ها می‌توان عنصرهای سنگین‌تری خلق کرد. [[ادوین مک‌میلان]] در سال ۱۹۳۹ برای نخستین بار اورانیم را با نوترون‌های کُند شده بمباران کرد و موفق به ساخت اولین عنصر فرااورانیمی یعنی [[نپتونیم]] با عدد اتمی ۹۳ شد.<ref>{{پک|لاولند|موریسی|سیبورگ|۱۳۹۲|ک=شیمی هسته‌ای نوین|ص=۵۶۲}}</ref> سپس [[گلن سیبورگ]] و همکارانش در [[دانشگاه کالیفرنیا، برکلی|دانشگاه کالیفرنیا در برکلی]] عنصر ۹۴ را تولید کردند. آن‌ها در ابتدا قصد داشتند این عنصر را «اولتیمیُم»{{efn|dir=ltr|ultimium}} یا «اکسترمیُم»{{efn|dir=ltr|extremium}} به معنای «عنصر نهایی» بنامند چرا که تصور می‌کردند با افزایش بیشتر تعداد پروتون‌ها در هسته، [[قانون کولن|نیروهای دافعهٔ کولنی]] آنقدر زیاد می‌شوند که هسته را متلاشی می‌کنند و بنابراین عنصر ۹۴ آخرین عنصر ممکن است. اما کمی بعد معلوم شد که این فرضیه اشتباه است و عنصر مذکور را [[پلوتونیم]] نامیدند.<ref dir=ltr>{{Cite web|url=https://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/shows/reaction/interviews/seaborg.html|title=Interview with Glenn Seaborg|date=|accessdate=|website=|publisher=|last=|first=}}</ref><ref dir=ltr>{{Cite web|url=http://www.nytimes.com/2004/02/08/opinion/greetings-from-the-island-of-stability.html|title=Greetings From the Island of Stability|accessdate=|website=|publisher=The New York Times|last=Sacks|first=Oliver}}</ref>