خلافت عباسی: تفاوت میان نسخه‌ها

|}

 

از زمان حکومت [[ابوالفضل جعفر متوکل|متوکل عباسی]] (۲۳۲–۲۴۷ ه‍.ق / ۸۴۷–۸۶۱ م). سیاست مدارای [[ابوالعباس عبدالله مأمون|مأمون]] (۱۹۸–۲۱۸ ه‍.ق / ۸۱۳–۸۳۳ م). و حاکمان پس از وی با شیعیان یکباره به کنار گذشته شد. در دوران متوکل به دستور او حرم [[حسین بن علی]] تخریب شد و امام دهم شیعه، [[علی نقی|هادی]]، به همراه فرزندش حسن عسکری از مدینه به سامرا فراخوانده شد تا تحت نظارت حاکم باشد. گزارش‌ها حاکی از آن است که فشار شدیدی بر امامان شیعه در سامرا می‌آمد {{مدرک}} و شیعیان در عراق و حجاز در شرایط اسف‌باری زندگی می‌کردند. [[ابوجعفر محمد منتصر|منتصر]]، پسر و جانشین متوکل این سیاست‌ها را برداشت و در نتیجه هادی آزادی بیشتری پیدا کرد. سیاست‌های متوکل در زمان [[ابوالعباس احمد مستعین|مستعین]] (۸۶۲–۸۶۶ م). هم ادامه یافت. احتمالاً در این زمان بود که هادی [[عثمان بن سعید]] را به نمایندگی خود در عراق برگزید (که البته این نمایندگی در زمان [[حسن عسکری]] نیز تأیید شد).<ref>{{harvnb|Sachedina|۱۹۸۱|pp=27-29}}</ref><ref>{{harvnb|پاکتچی|۱۳۹۲|p=۶۱۸}}</ref>در دوران آخرین امامان شیعه، شبکه‌ای از وکلا شکل گرفته بود؛ البته این شبکه بیشتر از آنکه به مانند سایر شبکه‌های علوی آن زمان ([[اسماعیلیه]]، [[زیدیه]]، نوادگان حسن بن علی) به قصد برپایی قیام تشکیل شده باشد، کار گردآوری وجوهات دینی مانند خمس و زکات را انجام می‌داد.<ref>{{harvnb|Momen|1985|pp=74–75}}</ref>