نیمه زمین: تفاوت میان نسخه‌ها

با اینکه موضوع اصلی کتاب این نیست، در آخر کتاب دایموند اجمالاً به بررسی این نکته می‌پردازد که چرا قدرتهای مسلط در ۵۰۰ سال گذشته ساکنین غرب اروپا و نه آسیا (به ویژه شرق آسیا و چین) بوده‌اند. در مورد جنوب غرب آسیا دایموند جواب سؤال را واضح می‌داند: استفاده طولانی مدت و گاه بیش از اندازه، اغلب مناطق جنوب غرب آسیا را بسیار خشک و غیرقابل کشت کرده بود و جنگل زدایی و دیگر فاجعه‌های زیست‌محیطی از این مراکز اولیه تمدن صحراهای کم‌آب و علفی ساخته بود که نمی‌توانستند به راحتی با سرزمین‌های حاصل‌خیز اروپا رقابت کنند. در مورد مناطق شرق آسیا، دایموند حدس می‌زند است که ویژگی‌های جغرافیایی این سرزمین‌ها باعث تشکیل امپراتوری بزرگ، با ثبات و جدا افتاده‌ای شد که هیچ فشار خارجی قابل توجهی آن را تهدید نمی‌کرده‌است. این امر باعث تمرکز بیش از حد تصمیم‌گیری شده و نوعی خودکامگی بی‌رقابت را ایجاد کرده‌است که خود بعد از مدتی منجر به ایستایی جامعه و در مواردی (مانند اختراع اسلحه و کشتی‌های اقیانوس پیما) سرکوب تکنولوژی از سوی حاکمان شده‌است. در اروپا وجود موانع طبیعی زیاد (مانند کوه‌های عظیم و خلیجها) منجر به ایجاد دول ملی محلی رقیب شد. این رقابت [[کشورهای اروپایی]] را (با اینکه مانند چین توسط حاکمان خودکامه کنترل می‌شدند) تشویق به نوآوری کرد و از رکود فناوری جلوگیری شد.<ref name="Diamond1997GGS">{{cite book|title=Guns, Germs, and Steel: The Fates of Human Societies|author=Diamond, J.|date=March ۱۹۹۷|publisher=W.W. Norton & Company|accessdate=۲۰۰۸-۰۸-۰۵|isbn=۰-۳۹۳-۰۳۸۹۱-۲}}</ref>