مرغ عشق: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه، replaced: ها ← ‌ها ، های ← ‌های با ویرایشگر خودکار فارسی
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه، replaced: می کنند ← می‌کنند، شده است ← شده‌است، انها ← آن‌ها (5)، مهمترین ← مه با ویرایشگر خودکار فارسی
خط ۴۶:
== رفتارشناسی مرغ عشق ==
مرغ عشق پرنده‌ای هوشمند (تا حدودی، به نسبت حجم مغز به جثه) و اجتماعی است و از بازی کردن خیلی لذت می‌برد. مرغ عشق ماده علاقه زیادی به جویدن اجسامی مانند چوب دارد که این تمایل در نرها کمتر است (به حدی که یکی از موارد تشخیص جنس نر از ماده نیز به‌شمار می‌رود). مرغ عشق علاقه زیادی به همبازی شدن با آدمی دارد و قادر به تقلید صدا و سوت زدن است. مرغ عشق خیلی زود اهلی شده و به خانه خو می‌گیرد. کمی دشوار ولی با مدتی کار کردن با مرغ عشق بالغ می‌توان به آن یاد داد که روی انگشت بنشیند. البته هیچ‌گاه نمی‌توان یک مرغ عشق بالغ را به اندازهٔ یک مرغ عشق جوجه اهلی کرد و آموزش داد. اگر تصمیم گرفتید تا برای مرغ عشق خود جفت تهیه کنید، بهتر است که پرنده جدید را ابتدا در قفس‌های مجزا ولی کنار هم نگه دارید تا به هم عادت کنند.
مرغ عشق‌ها پرنده‌هایی شجاع هستند و از کنجکاوی نمی‌ترسند، به قدری که اگر با پرنده دیگری که بزرگ‌تر از خودشان است {مثلاً عروس هلندی} در یک مکان نگهداری شوند ممکن است به پرنده دیگر حمله کرده و او را زخمی کنندزخمی‌کنند.
 
=== تولید مثل در مرغ عشق ===
خط ۵۸:
[[پرونده:Wellensittich01.jpg|150px|farme|بندانگشتی|چپ|جوجه مرغ عشق]]
ماده همیشه از طریق نر تغذیه می‌شود که این تغذیه شامل دانه‌های هضم شده آماده نیز می‌شود چون اگر قرار باشد ماده غذا را هضم کند وقت بیشتری می‌برد و شرایط محیط برای تأمین غذا نیز نا معلوم است پس باید در وقت صرفه جویی کرد و نوزادان را هر چه زودتر پرورش داد.{{سخ}}
دو تا سه هفته مرغ عشق ماده از نوزادان در زیر بال و پر خود مراقبت می‌کند تا اینکه پرهای آن‌ها در می‌آید. بعد از حدود چهار هفته مرغ عشقهای جوان می‌توانند از لانه بیرون بیایند و پرواز کنند. آن‌ها قادر به داشتن زندگی مستقل هستند اما پدر تا یک یا دو هفته از آن‌ها مراقبت کرده و گه گاه تغذیه‌شان می‌نماید. در حین این مدت مرغ عشق ماده نیز اگر شرایط برای تخم‌گذاری سری دوم مناسب باشد مقدمات را آماده می‌کند. در سه ماه اول مرغ عشق هنوز پرهای اولیه را دار هست و تفاوت چندانی از نظر ظاهر با مرغ عشقهای بالغ ندارد. تنها رنگشان مات‌تر از مرغ عشقهای بالغ است. رنگ پوست بینی روشن است و به سختی می‌توان آن‌ها را تعین جنسیت کرد. مهمترینمهم‌ترین نشانهٔ مرغ عشقهای جوان رنگ چشمان آنهاست که فقط سیاهی آن معلوم است (فاقد هرگونه حلقهٔ سفید اطراف). بعد از ۳ ماه پرهای مرغ عشق می‌ریزد و از این موقع به بعد مرغ عشق کاملاً مانند بقیه مرغ عشق‌های بالغ می‌شود و آماده تولید مثل می‌شود و حتما موقع زدن مرغ عشق ماده اصلا مزاحم جفت نر نشوید تا کاملا به ارگاسم برسد وگر نه جوجه‌های انهاآن‌ها به صورت معلول سر از تخم در میارند.شاید هم یکی از انهاآن‌ها بدون بال یا پا و حتی بدون سر به دنیا بیایند.خلاصه هنگام جفت گیری انهاآن‌ها مراقب انهاآن‌ها باشید و مزاحم عمل انهاآن‌ها نشوید بزارید به کارشان برسند همانطور که اگر کسی مزاحم کار شما بشود در این لحظه به شما فشار زیاد میاید و شاید منفجر شوید .با تشکر
 
=== تغذیه ===
خط ۶۴:
[[پرونده:Milletgrains.png|200px|farme|بندانگشتی|چپ|ارزن غذای اصلی مرغ عشق است]]
 
[[ارزن]] درشت مهمترینمهم‌ترین خوراک مرغ عشق‌ها محسوب می‌شود و تنها در فصول معینی از سال در زیستگاه این پرنده‌ها در استرالیا می‌روید و این پرندگان باقی سال را از تخم خشک سایر گیاهان تغذیه می‌کنند. اما در اسارت به عنوان یک مخلوط دانه خوب، می‌توان از ارزن، کتان و هفت تخم با نسبت‌های توصیه شده استفادهشده‌استفاده کرد ونیز باید علاوه بر آن رژیم غذایی به صورت ذیل را برای ایشان مهیا کرد:
* سبزی‌های تازه مثل تره که مملو از [[ویتامین آ]] می‌باشد، [[کاهو]]، [[اسفناج]]، [[هویج]] ٬[[چغندر]] و برگ‌های این گیاه‌ها را به آن‌ها داد.
* میوه‌های تازه را حتماً باید شسته و به آن‌ها داد؛ میوه‌هایی از قبیل:[[سیب]] قطعه شده ٬[[گلابی]] قطعه شده٬هویج که می‌شود آن را به صورت رنده شده نیز به حیوان داد، به [[توت فرنگی]] نیز علاقه زیادی دارند و همچنین [[انگور]] دو نیم شده را نیز بسیار دوست می‌دارند.
خط ۸۵:
[[پرونده:Wellensittich.jpg|200px|farme|بندانگشتی|چپ|مرغ عشق سفید یا آلبینو]]
مرغ عشق همانند سایر پرندگان به بسیاری از بیماری‌های طیور مبتلا می‌شود و مهم‌ترین این بیماری‌ها عبارتند از: بیماری نیوکاسل، بیماری پر ریزی فرانسوی، بیماری جوجه مرغ عشق، بیماری آبله، بیماری پستیاکوز، بیماری سالمونلوز بیماری مگا باکتریوز، بیماری تریکومونیازیس، بیماری کوکسیدیوز، بیماری جرب، بیماری اسپرژیلوز.
هر کدام از بیماری‌های یادشده علایم و نشانه‌های خاصی دارد وبرایو برای درمان آن‌ها باید به دامپزشک مراجعه کرد.
علائمی مانند عطسه‌های متوالی و مشاهده آبکی تر شدن فضله در این پرنده طی چند روز متوالی، نشانه خطر شناخته شده و باید سریعاً نسبت به بر طرف کردن آن اقدام کرد؛ بدین صورت که از جریان هوای مستقیم جلوگیری به عمل آمده، پرنده را در دمای بالاتر نسبت به محیط بیرون نگهداری کرده و با استفاده از نور مادون قرمز (با فاصله۳۰ سانتی از پرنده) گرما دهی کنید تا جریان خون در پرنده بالا رفته و با افزایش دما، این علائم خطرناک بهبودی یابند.