ادوار: تفاوت میان نسخه‌ها

فاصله‌های ذی‌الکل، ذی‌الخمس و ذی‌الاربع را فواصل «ملایم» می‌نامیدند زیرا در صورت هم‌زمان نواخته شدن، صدایشان برای گوش هماهنگ (یا [[هارمونیک]]) بود.<ref name=p10>{{پک|کمال پورتراب|۱۳۹۱|ک=مبانی نظری و ساختاری موسیقی ایرانی|ص=۱۰}}</ref> بقیهٔ فاصله‌ها به صورت هم‌زمان ملایم دانسته نمی‌شدند، اما اجرای آن‌ها به صورت پیاپی (لحنی، یا [[ملودیک]]) گاهی ملایم دانسته می‌شد. مثلاً اجرای دو فاصلهٔ طنینی پیاپی، ملایم دانسته می‌شد، اما اجرای دو فاصلهٔ بقیه به صورت پیاپی، ناملایم دانسته می‌شد.<ref>{{پک|کمال پورتراب|۱۳۹۱|ک=مبانی نظری و ساختاری موسیقی ایرانی|ص=۱۳}}</ref> همچنین اجرای فاصلهٔ مجنب بعد از فاصلهٔ بقیه، اجرای سه فاصلهٔ طنینی به صورت پیاپی، اجرای چهار فاصلهٔ مجنب به طور پیاپی، و توالی هر سه بعد لحنی (طنینی، مجنب و بقیه) در یک دانگ (ذی‌الاربع)، ناملایم دانسته می‌شدند. با این حال صفی‌الدین ارموی در فواصلِ پنجم درست (ذی‌الخمس) عدول از برخی از این شرط‌ها را مجاز می‌داند (به خصوص، توالی دو بقیه، یا سه طنینی، یا چهار مجنب)<ref>{{پک|کردمافی|۱۳۸۸|ک=بررسی پاره‌ای از امکانات|ص=۲۶}}</ref> و به طور خاص، توالی سه طنینی اگر از دو دانگ مختلف حاصل شده باشد (مثلاً دو طنینی انتهای یک ذی‌الاربع و سومی در ابتدای ذی‌الخمس متصل به آن باشد) لزوماً ناملایم دانسته نشده‌است.<ref>{{پک|کردمافی|۱۳۸۸|ک=بررسی پاره‌ای از امکانات|ص=۲۹}}</ref>