ایمانوئل کانت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ایمانوئل کانت''' {{آلمانی|Immanuel Kant}} (زاده [[۲۲ آوریل]] [[۱۷۲۴ (میلادی)|۱۷۲۴]] - درگذشتهٔ [[۱۲ فوریه]] [[۱۸۰۴ (میلادی)|۱۸۰۴]]) چهره محوری در [[فلسفه جدید]] است. وی [[تجربه گرایی]] و [[عقل‌گرایی]] ابتدایی مدرن را در هم آمیخت، و تا به امروز تأثیر مهم وی در [[مابعدالطبیعه]]، [[معرفت‌شناسی]]، [[اخلاق]]، [[فلسفه سیاسی]]، [[زیبایی شناسی]] و دیگر حوزه‌ها ادامه دارد. ایده بنیادین «[[فلسفه نقدی]]» کانت به ویژه در نقدهای سه‌گانه وی «[[نقد عقل محض]]»، «[[نقد عقل عملی]]»، و «[[نقد قوه حکم]]»، «[[خودآیینی]] انسان» است. وی استدلال می‌کند که [[فاهمه]] انسان، منشأ قوانین عمومی طبیعت است که تشکیل دهنده همه تجربه ماست؛ و عقل انسان است که قانون اخلاقی را به ما می‌دهد که این قانون، مبنای ما برای باور به [[خدا]]، [[آزادی]]، و [[جاودانگی]] است؛ بنابراین،بنابراین شناخت علمی، اخلاق،اخلاق و باور دینی متقابلاً سازگار و مورد اطمینانند زیرا همه آنها متکی به بنیان یکسان «خودآیینی» انسانند، که به علاوه، انسان براساس جهان نگری غایت‌شناسانه [[حکم تأملی]]، غایت نهایی طبیعت است.<ref>http://plato.stanford.edu/entries/kant</ref> او هم‌چنین یکی از فیلسوفان کلیدی [[روشنگری]] است و فلسفهٔ وی از اندیشه‌های مسلط بر نیمهٔ نخست [[سدهٔ نوزدهم]] است.<ref>تاریخ فلسفه، ویل دورانت، ترجمهٔ عباس زریاب خویی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ بیست و یکم، ۱۳۸۷، صفحهٔ ۲۲۹</ref>