بعد از [[جنگ جهانی دوم]] و در زمان حکومت [[محمدرضا پهلوی]]، مدرسه سن لویی تهران از لالهزار به محل دیگری در [[عباسآباد (تهران)|عباسآباد]] منتقل شد. در سال ۱۳۵۲ ه.خ مدرسه سن لویی با [[مدرسه رازی]] ادغام شد و حاصل این ادغام دبستان و دبیرستان رازی بود که در [[خیابان ولیعصر]] تهران به فعالیت ادامه دادند.<ref>{{پک|سکالشفر|ک=مدرسه سن لوئی تهران}}</ref>
== معماریساختمان ==
مدرسه سن لویی درونپس مجموعهایاز بهسال نام۱۹۰۵ میلادی به «مجموعه شعاع السلطنه» احداثمنتقل شد. این مجموعه که در فاصلهٔ یک کیلومتری از ضلع شمالی [[میدان توپخانه]]، بین خیابانهای لالهزار و [[خیابان فردوسی|فردوسی]] قرار داشت، حدود چهارهزار متر مربع مساحت داشت.<ref>{{پک|سلطانیان|۱۳۹۰|ک=بررسی کارنامه فرهنگی میسیونرهای لازاریست|ص=۷۳}}</ref> این مجموعهٔ اعیانی، با هدف سکونت خانوادهها احداث شده بود و بخشهای مختلف آن را برای مدرسه تغییر کاربری دادند. در دههٔ ۱۳۴۰ این ساختمان به [[روزنامه کیهان]] فروخته شد و به کلی تخریب شد، و اینک به جز چندین عکس اثری از آن باقی نماندهاست. این مجموعه شامل چهار قسمت اصلی بود که عبارت بودند از شاهنشین، اتاق پذیرایی و هفت دری، اندرونی و بیرونی. شاهنشین در سمت شمالی ساختمان بود و کلاسهای فارسی در آن برگزار میشد اما بعداً تخریب شد و آبخوری مدرسه را به جای آن ساختند. عمارت هفت دری که به آن [[پاویون]] هم گفته میشد محل پذیرایی از مهمانان بود اما بعداً تغییر کاربری یافت و کلاسهای سال بالاتر فرانسوی آنجا تدریس میشد. ساختمان اندرونی ستونهایی شبیه به ساختمان هفت دری داشت و قبل از سال ۱۳۳۰ کاملاً تخریب شده بود. ساختمان بیرونی نیز تبدیل به ورودی مدرسه شده بود و بسیاری از کلاسها و نیز غذاخوری مدرسه در آن قرار داشتند.<ref>{{پک|سکالشفر|۲|ک=معماری مجموعه شعاع السلطنه}}</ref>
علاوه بر این چهار بخش اصلی، در سمت شمال شرقی مدرسه یک ساختمان مسکونی برای اقامت [[کشیش|کشیشان]] و پدران روحانی وجود داشت. همچنین یک کلیسا در این مجموعه وجود داشت که حدود ۵۰ نفر ظرفیت داشت و در سمت راست آن مجسمهای از [[مریم مقدس]] قرار داشت.<ref>{{پک|سکالشفر|۲|ک=معماری مجموعه شعاع السلطنه}}</ref>