مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مهارکننده‌های بازجذب سروتونین''' با نام مخفف '''اس‌اس‌آرآی‌ها''' ''(SSRIs)'' دسته‌ای از [[داروهای ضد افسردگی]] هستند که برای درمان [[افسردگی]] و برخی از انواع [[اختلال اضطراب|اختلالات اضطرابی]] و [[اختلالات شخصیتی]] کاربرد دارند. اس‌اس‌آرآی‌ها پرتجویزترین گروه از داروهای ضدافسردگی در ایالات متحده و برخی کشورهای دیگر هستند و تمام آنهاآن‌ها به جز [[فلووکسامین]] برای درمان [[اختلال افسردگی اساسی]] پذیرفته شده‌اند. [[وحشت‌زدگی]]، [[اختلال وسواس فکری عملی]]، [[اختلال اضطراب اجتماعی]]، [[اختلال اضطراب فراگیر]] و [[اختلال تنش‌زای پس از رویداد]] از دیگر بیماری هاییبیماری‌هایی هستند که اداره دارو و غذای ایالات متحده یک یا چند نوع از این داروها را برای درمان آن‌ها تایید کرده استکرده‌است.<ref>Preskorn SH, Ross R, Stanga CY (2004). "[http://books.google.com/books?id=sO_hArhCxwMC&pg=PA241#v=onepage&q&f=false Selective Serotonin Reuptake Inhibitors]". In Sheldon H. Preskorn, Hohn P. Feighner, Christina Y. Stanga and Ruth Ross. Antidepressants: Past, Present and Future. Berlin: Springer. pp. 241–43. {{ISBN|978-3-540-43054-4|en}}.</ref>

بر این باورند که این داروها میزان سروتونین برون-سلولی را افزایش می‌دهند و این کار راازرا از راهِ جلوگیری بازجذب سریع [[سروتونین]] در گیرنده‌های عصبی پیش سیناپسی انجام می‌دهند. در نتیجه، غلظت سروتونین در شکاف سیناپسی بالا می‌رود و سروتونین بیشتری در اختیار گیرنده‌های پس سیناپسی قرارمیگیرد. اس‌اس‌ارآی‌ها تا حدی بر انتقال‌دهنده‌های [[نوراپینفرین]] و [[دوپامین]] هم مؤثر هستند.

کاربرد اصلی اس‌اس‌آرآی‌ها در درمان افسردگی بالینی است. اس‌اس‌آرآی‌ها غالبا برای اختلالات اضطرابی تجویز می‌شوند، مانند اضطراب اجتماعی، اختلالات هراس، اختلال وسواس، اختلالات خوردن، درد مزمن و گاهی اوقات، اختلال [[اختلال تنش‌زای پس از رویداد|استرس پس از سانحه]] است. آنهاآن‌ها همچنین اغلب برای درمان اختلال مسخ شخصیت استفاده می‌شوند. هر چند به طوربه‌طور کلی با نتایجی ضعیف همراه است.

[[ترامادول]] داروی دیگری‌ست که در موارد نادری در مصرف همزمان با اس‌اس‌آرها منجر به بروز تشنج شده استشده‌است.

به طوربه‌طور کلی در بین داروهای این گروه [[سیتالوپرام]] و پس از آن [[سرترالین]] کمترین تداخل دارویی و [[فلووکسامین]] بیشترین احتمال تداخل را دارند<ref>Systematic review and guide to selection ofselective serotonin reuptake inhibitors by

این داروها عوارض جانبی کمتری از داروهای دیگر ضد افسردگی دارند. عوارض شایع‌تر [[اضطراب]]، [[بی‌خوابی]]، مشکلات گوارشی (به ویژه [[تهوع]])، [[سردرد]]، کاهش [[اشتها]]، اختلال کارکرد جنسی (کاهش میل جنسی) هستند. در مصرف‌کنندگان فلوکستین کاهش وزن، مشکلات پوستی و بی‌قراری بیشتر دیده شده استشده‌است. بیشترین درصد قطع مصرف دارو به دلیل عوارض نامطلوب مربوط به فلووکسامین و کمترین آن در سرترالین بوده استبوده‌است.

این داروها سمیت کمی در هنگام مصرف با مقادیر بالا دارند و به همین جهت تجویز آن‌ها برای بیمارانی که ممکن است با قرص [[خودکشی]] کنند انتخابی‌تر است. با این حال مواردی از [[خودکشی|خودکشی موفق]] با سیتالوپرام با دوزهای بسیار بالا (۸۴۰ تا ۱۹۶۰ میلی‌گرم) گزارش شده استشده‌است.