پت اسکن اول بار در [[دانشگاه واشینگتن در سنت لوییس]] درسالدر سال ۱۹۷۵ توسط [[مایکل فلپس (فیزیک پزشکی)|مایکل فلپس]] اختراع شد.<ref>Simon Cherry, et al. ''Physics in Nuclear Medicine''. Saunders Publishing. 2003. p.۳{{سخ}}مایکل فلپس امروزه استاد دانشگاه UCLA است. مقاله اصلی که ایشان اول بار در این زمینه به چاپ رسانیدند عبارت است از:{{سخ}}Phelps ME, Hoffman EJ, Mullani NA, et al. ''Application of annihilation coincidence detection of transaxial reconstruction tomography''. J Nucl Med 16:210-215, 1975.</ref> در این سیستم یک عنصر [[رادیواکتیو]] با [[نیمه عمر]] کوتاه که با گرفتن [[پوزیترون]] متلاشی می‌شود (که به لحاظ شیمیایی مولکول فعال متابولیک محسوب می‌شود) به بدن بیمار تزریق می‌گردد و پس از وقفه کوتاهی (جهت پخش مواد در سیستم گردش بدن) بیمار جهت تصویرگیری به داخل دستگاه اسکن منتقل می‌شود. مولکولی که بدین منظور استفاده می‌شود فلوئورو دی اکسی گلوکز (FDG-۱۸) می‌باشد.
امروزه دستگاه‌های پت در بیمارستانها در سرتاسر [[ایالات متحده]] و نیز در آشکارسازی و تحقیقات در زمینه‌هایی همچون ناراحتی‌های مغز و اعصاب مثل [[روان‌گسیختگی]]، [[پارکینسون]]، [[آلزایمر]]، و آنکولوژی کاربرد وسیع دارند.
خط ۴۷:
در آزمون استرس هسته‌ای، که با PET انجام می‌گیرد، پزشکان ماده‌ای رادیواکتیو را به خون تزریق می‌کنند، سپس با استفاده از دوربین اشعه گاما چگونگی حرکت خون در قلب را بررسی می‌کنند. این آزمون مشخص می‌کند که قلب تا چه حد قابلیت رسانیدن خون اکسیژن دار به عضله را دارد.
اغلب این آزمون را دوباردو بار انجام می‌دهند، یک بار برای بررسی کارکرد قلب در حال استراحت، و بار دیگر در حال فعالیت و تحت فشار جسمی. انجام دادن دو اسکن PET ممکن است مدت زیادی (تا ۵ ساعت) بطول بینجامد، گذشته از اینکه این آزمون بیمار را در معرض مقادیر نسبتاً زیادی تشعشع قرار می‌دهد.
