قوم‌نگاری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[انسان]] برای این که محیط طبیعی پیرامون خود را برای زندگی آماده کند از [[آب]]، [[خاک]]، [[سنگ]]، [[چوب]]، [[گیاهان]] و [[حیوانات]] استفاده می‌کند تا بتواند از آن‌ها ابزار و ادوات تهیه کند، یعنی ابزار و ادواتی که حیات فرهنگی جوامع به آنهاآن‌ها وابسته‌است. اشکال اجتماعی، فعالیت‌های تکنیکی را عرضه می‌کنند و با توجه به وظیفه‌ای که در سلسله مراتب خدمت به انسان به عهده دارند، می‌توان آن‌ها را تقسیم بندی کرد.

دید جامعه نسبت به زندگی دینی و هنری و بالاخره [[زبان]] و [[ادبیات]] نیز از جمله مسائلی است که مردم نگاری در سلسله مراتب مطالعه و تحقیق به آنهاآن‌ها می‌پردازد.<ref>روح الامینی ۹۸، ۹۹، ۱۰۰ و ۱۰۱</ref>

محدود کردن صوری و کمی، اولین قدم روش تحقیق است. ولی هر قدر هم که جامعه‌ای محدود و کوچک باشد اهمیت کیفی تکنیک‌ها، ضوابط، روابط و بالاخره خصوصیات فرهنگی جامعه محدود نمی‌شود. بنابراین برای احتراز از کلی نویسیکلی‌نویسی و تحقیقات سطحی، پژوهشگران الزاماً یک [[نهاد اجتماعی]] و حتی محدود تر، یک موضوع را انتخاب می‌کنند و بالطبع با انتخاب یک موضوع، فرصت و امکان بررسی آن را در ابعاد مختلف و در ارتباط با نهادهای دیگر فراهم می‌کنند. مونوگرافی، که به معنی تحقیق و نگارش یک واحد است، در واقع «واحد موضوعی» را شامل می‌شود و نه واحد جغرافیایی را. با این محدود کردن واحد، محقق می‌تواند در آن زمینه‌ای که تبحر دارد به تحقیق و مطالعه بپردازد.

* '''جمع آوری ابزار و تشکیل موزه‌های مردم نگاری''': با توجه به اینکه شناخت ابزار و ادوات پایه مطالعات فرهنگی جامعه‌است، ایجاد، تکامل و انطباق ابزار، ادوات و نحوه کاربرد آن‌ها اولین و مهمترینمهم‌ترین قدم در مردم نگاری است. مردم نگار در کنار مطالعات دیگر، می‌کوشد که ابزار و ادواتی را که گویای تکنیک ویژه سنتی است جمع آوری کند و بدین ترتیب موزه‌های مردم‌نگاری حاصل رهاوردهای سفرهای تحقیقی است. وجود ابزار و ادوات در موزه‌ها، شناخت و مقایسه وسایل را آسان می‌کند و در صورت کامل بودن مجموعه وسایل، اجازه می‌دهد که میدان عمل ابزار، در غرفه‌های [[موزه]] بازسازی شود.<ref>روح الامینی ۱۰۲، ۱۰۴، ۱۰۵، ۱۰۷</ref>