عدم انکار: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Fatemibot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ربات ردهٔ همسنگ (۳۰) +مرتب (۱۴.۹ core): + رده:دفتر اسناد رسمی
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با ویرایشگر خودکار فارسی
خط ۱:
'''عدم انکار''' به این مفهوم است که طرفین درگیر در یک نزاع حقوقی، نتوانند صحت و اعتبار یک قرارداد یا متنی که قبلاً تهیه شده استشده‌است را انکار نمایند.
 
در زندگی روزمره انسان‌ها، تا کنون مکانیزم‌های عدم انکار عمدتاً با تکیه بر [[امضا]] و اعتبار آن و تأیید کردن امضا ایجاد شده و مورد استفاده قرار گرفته استگرفته‌است.
البته به طوربه‌طور عادی هر امضایی را می‌توان به سادگی انکار نمود. گاهی انکار یک امضا توسط دارندهٔ آن به شکل "''من این را امضا نکرده‌ام.''" انجام می‌شود که نشان از جعل امضا توسط دیگران دارد و گاهی نیز دارندهٔ امضا، در عین پذیرش اصل امضا، آن را بی‌اعتبار می‌داند که به معنای وجود شرایط غیرعادی مانند تهدید و اعمال فشار توسط دیگران است.
 
== عدم انکار در رمزنگاری ==
در فضای [[امنیت اطلاعات]] رقومی و مسائل [[رمزنگاری]]، عدم انکار به مفهوم زیر به کار می‌رود:
* یک سرویس رمزنگاری برای تأییدِ صحتِ مفادِ اطلاعات و اصالتِ منبع
* یک روش برای شناسایی و تأییدِ هویت‌ها به صورت قطعی و قابل قبول و غیر قابلغیرقابل جعل
 
با در دست قرار گرفتن چنین امکانی، هم از جعل سند و هویت و هم از انکار احتمالی آن جلوگیری می‌شود.
خط ۱۴:
 
=== سرویس عدم انکار ===
به طوربه‌طور کلی با رشد محسوس اینترنت و ایجاد شبکه‌ها، سرویس‌های امنیتی همانند عدم انکار، برای برنامه‌های کاربردی بسیار مهم شده‌است. سرویس‌های عدم انکار باید تضمین کننند که زمانی که آلیس اطلاعاتی را به باب بر روی شبکه می فرستد نه آلیس و نه باب نمی‌توانند انکار کنند که در بخشی یا در سرتاسر این ارتباطات شرکت داشته‌اند. بنابراین یک پروتکل بی طرفانه عدم انکار، عدم انکاراز شواهد اصلی که مربوط به باب است و عدم انکار از شواهد رسید مقصد که به آلیس است را تولید می‌کند.
{{سخ}}
با انفجار اینترنت، معاملات الکترونیکی بیشتر و رایج تر شده‌اند. هرچند امنیت معاملات برای بسیاری از برنامه‌های کاربردی بسیار مهم است: مثل تجارت الکترونیکی، امضای قراردادهای دیجیتال، [[رای گیری الکترونیکی]]، و غیره در حالی که موضوعات اصلی محرمانه بودن، [[احراز هویت]]، [[کنترل دسترسی]]، وغیرهو غیره می‌باشد.
{{سخ}}
معمولاً زمانی که یک فرد (a client) درخواست یک سرویس، را دارد او خدمات مورد نیازش را از ارائه دهنده (provider) درخواست می‌کند. ارائه دهنده خدمات را تامینتأمین می‌کند. سرانجام مشتری هزینه را می‌پردازد. این پروتکل به شرح زیر است:
# یک درخواستClient! Provider:
# سرویس دهی: Provider! Client
خط ۲۶:
در این پروتکل‌ها، مشتری مجبور به ارسال سپاسگزاری پس از دریافت خدمات نیست. مشتری می‌تواند خدمات را دریافت کند وارائه دهنده قادر نباشد که هزینه را بابت آن دریافت کند. گفته می‌شود که مشتری دریافت سرویس را انکار می‌کند.
{{سخ}}
مشکل دیگر، هنگامی است که Client خدمات را دریافت می‌کند یا هنگامی که Provider تأییدیه را ازمشتری دریافت می‌کند هر کدام از آنهاآن‌ها می‌خواهند مطمئن شوند که این واقعاً پیامی است که انتظارش می‌رود. علاوه بر این، هر یک از آنهاآن‌ها می‌خواهد مطمئن باشند که هیچ کس دیگری نمی‌تواند با ادعای کاذب پیام را پس از آنهاآن‌ها دریافت نماید.
{{سخ}}
راه حل‌هایی برای جلوگیری از این مشکلات پیشنهاد شده‌است. گفته می‌شود که این پروتکل‌ها سرویس‌های عدم انکار را ارائه می‌دهند.