متروی پیونگ‌یانگ: تفاوت میان نسخه‌ها

مترو [[پیونگ‌یانگ|پیونگ یانگ]] ژرف ترینژرف‌ترین مترو [[جهان]] است که ژرف ترینژرف‌ترین نقطه آن ۱۱۰ متر زیر زمین قرار دارد.

مترو [[پیونگ‌یانگ|پیونگ یانگ]] پایتخت [[کره شمالی]] با داشتن ۵ ون قیمت بلیت ارزان ترینارزان‌ترین مترو [[جهان]] است.

در مترو از بلیت آلومینیومی که روی آن نماد مترو حک شده است،شده‌است، استفاده می شودمی‌شود.

'''خط هاخط‌ها و ایستگاه ها'''

خط ۲ به معنی «تجدید شدن» در [[۱۹۷۵ (میلادی)|سال ۱۹۷۵م]] تأسیس شد و حدود ۱۰ کیلومتر است. هر دو خط همدیگر را قطع می کنندمی‌کنند.

در بیشتر موارد نام ایستگاه هاایستگاه‌ها اشاره ای به محل آن‌ها ندارد و برگرفته از ویژگی هاویژگی‌ها و اصطلاحات انقلاب [[کره شمالی]] است.

مترو [[پیونگ‌یانگ|پیونگ یانگ]] دارا [[موزه]] ایست که تاریخ و احداث آن را نمایش می دهدمی‌دهد.

سامانه مترو کاملاً در زیر زمین قرار دارد. طراحی این سامانه بر اساس شبکه مترو سایر کشور هاکشورها [[کمونیسم|کمونیستی]] به خصوص [[متروی مسکو|مترو مسکو]] است. هر دو در بسیاری ویژگی‌ها مانند ژرف بودن و فاصله زیاد بین ایستگاه هاایستگاه‌ها مشترکند. ویژگی مشترک دیگر هنر رئالیسم اجتماعی در ایستگاه هاست.

در زمان بمباران هوائی می‌توان از مترو به عنوان پناهگاه استفاده کرد. نصب درب هادرب‌ها بزرگ فلزی در ایستگاه‌ها به همین منظور است.

مترو طوری طراحی شده که قطار هاقطارها هر چند دقیقه تردد نمایند. در ساعات پر رفت‌وآمد فاصله آن‌ها حداقل ۲ دقیقه است.

گردشگر هاگردشگرها خارجی تنها می‌توانند بین ایستگاه هاایستگاه‌ها «پوهونگ» و «یانگ وانگ» که مدرن‌تر هستند، سفر کنند. این دو ایستگاه در سال ۱۹۸۷ و بقیه در سال ۱۹۷۳ تکمیل شدند.

قطار هاقطارها [[پیونگ‌یانگ|پیونگ یانگ]] به دو رنگ قرمز و کرم رنگ آمیزی شده اندشده‌اند و تمام تبلیغات حذف و پوستر هائی از «کیم‌ایل‌سونگ» و «کیم‌جونگ‌ایل» رهبر هارهبرها [[کره شمالی]] جایگزین آن شده اندشده‌اند.