سیاست در عراق: تفاوت میان نسخه‌ها

ساختار '''حکومت عراق''' متشکل از یک [[دموکراسی نیابتی|مجلس نیابتی]] مقننه که مجریه و قضائیه را انتخاب می‌کند و یک دولت [[فدراسیون|فدرالی]] همراه با استانهای خودمختار تشکیل شده‌است. بعد از سقوط حکومت [[دیکتاتوری]] [[صدام حسین]] و تشکیل [[جمهوری]] [[عراق]] در سال ۲۰۰۳، نخستین [[قانون اساسی]] دموکراتیک این کشور در ۱۵ اکتبر ۲۰۰۵ به تصویب رسید. در این نوع از قدرت‌مداری که در زمره نظام‌های مردم‌سالار پارلمانی دسته‌بندی می‌شود، نخست‌وزیر قدرتمندترین در میان ارکان سه گانهسه‌گانه است. مردم با آراء مستقیم نمایندگان مجلس را تعیین می‌کنند و مجلس موظف است رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر را انتخاب و تاییدتأیید صلاحیت کند.

[[رئیس دولت عراق|رئیس‌جمهور عراق]] نیز توسط دو سوم مجلس عراق تعیین می‌شود. از وظایف رئیس جمهوررئیس‌جمهور تنفیذ نخست وزیری بعد از انتخاب مجلس، تصویب معاهده‌ها و قوانینی که توسط مجلس نمایندگان تصویب شده یا برگشت آنهاآن‌ها به مجلس جهت تجدیدنظر؛ و همچنین امور قضایی شامل عفو و تخفیف مجازات‌های مجرمان جزایی که توسط نخست‌وزیر پیشنهاد می‌شود. نهاد ریاست جمهوری عراق متشکل از رئیس‌جمهور و دو معاون وی است.

قوه قضائیه عراق نهادی مستقل است و تحت هیچ سازمانی فعالیت نمی‌کند؛ اما رئیس جمهوررئیس‌جمهور در عفو یا تخفیف جرایم صاحبنظر است. زیربخش‌های آن عبارتند از: شورایعالی قضاوت، دادگاه عالی فدرال، اداره پیگرد قضایی، دادگاه فرجام‌خواهی، کمیسیون جرائم غیر عمد و سایر دادگاه‌های فدرال تشکیل شده‌است. شورایعالی قضاوت مسئول نظارت بر عملکرد سایر بخش‌های قضایی کشور است. فقط دادگاه عالی فدرال حق مداخله در منازعات داخل ارکان حاکمیت عراق را دارد.

در حال حاضر در حدود ۶۰ حزب سیاسی قانونی و غیر قانونیغیرقانونی در عراق فعال هستند که در حدود ۳۰ حزب در مجلس عراق دارای نماینده هستند و از سرشناس‌ترین احزاب سیاسی عراق در قومیت اکراد سه حزب: بارزانی ، طالبانی ، اسلامگراها. تسنن دو حزب: نجیفی ، مطلک. شیعیان با چهار حزب بزرگ: مالکی ، صدر ، حکیم ، علاوی ؛ به حساب می‌آیند.